1 jaar!

Vandaag is het alweer 1 jaar geleden dat de tumor bij Jurrie ontdekt is. Wat gaat de tijd toch ontzettend snel en wat is er het afgelopen jaar veel gebeurt. Een jaar met pieken en diepe dalen. Helaas zitten wij nu weer in een dal die steeds dieper wordt.

Bij Jurrie zijn de duizelingen weer terug. Soms valt het mee, maar ongeveer 1 keer per dag is de duizeligheid zo erg dat hij bijna niet meer op zijn benen kan blijven staan. Ik ben ook erg bang dat hij valt. Hierbij komt dus ook dat de trap naar boven erg eng is. Als hij op de trap zo'n duizeling krijgt, dan is het leed niet te overzien. Als hij naar beneden valt...... Naar boven gaan kan dus eigenlijk niet meer. Daarom is er vrijdag een bed gebracht en ligt Jurrie nu in de woonkamer te slapen.
Dit was een heel moeilijk besluit. Het is ook heel raar, hij beneden, ik boven. Maar het kan niet anders.

Verder is de vermoeidheid behoorlijk toegenomen. Hij slaapt veel. We proberen hem wel uit bed te krijgen, anders zou hij er zo de hele dag in liggen. En dat is nog niet nodig, daarom proberen we hem te stimuleren om wel uit bed te komen.

De hulp van familie loopt op volle toeren. Maar het is voor iedereen erg zwaar en daarom is de huisarts ook van alles aan het regelen om meer hulp hier te krijgen. Zo komt er woensdag iemand van de terminale thuiszorg die 4 uurtjes bij Jurrie blijft, zodat ik met Nick wat leuks kan gaan doen. Dat schiet er nu iedere keer bij in en dat is voor Nick ook niet leuk. Als het bevalt gaan we kijken of we het kunnen uitbreiden. Zal best goed gaan denk ik. Maar ook dit is weer een stap die zo moeilijk is. Je weet dat het allemaal kan en dat het ook een keer gaat komen dat je er gebruik van moet gaan maken. Maar als het dan zo ver is, dan is de waarheid zo hard! Vreselijk.

Maar goed, het is gewoon nodig en moet je het ook accepteren. Hoe moeilijk het ook is.

Mocht je contact willen hebben met ons, absoluut geen probleem, maar dan wil ik vragen om dit via mij te doen en het liefst via email. Dat is voor mij makkelijker, ik kan dan antwoorden wanneer het mij uitkomt.

Groetjes Betty

Hoe gaat het nu?

Eindelijk weer een stukje op de blog! Maar helaas niet door Jurrie zelf geschreven. Ik neem het even van hem over. Er zijn namelijk weer nieuwe ontwikkelingen met Jurrie zijn gezondheid.

Omdat Jurrie tot een paar maanden geleden actief zijn blog bij hield over hoe het met hem gaat, wil ik proberen de komende tijd dit van hem over te nemen. Hierdoor blijft iedereen goed op de hoogte. Maar ik zeg alvast dat ik dit niet elke dag doe! Alleen als er wat te melden is.

En dat is er nu. Hoe gaat het nu met Jurrie? Die vraag krijg ik een paar keer per dag. Wat zou ik graag willen zeggen dat het goed gaat. Maar nee, het volgende is er aan de hand. Jurrie is zijn korte termijn geheugen kwijt. Hij kan niks meer onthouden. Hierdoor ook vaak in de war. Er was even hoop dat dit komt door het vocht dat rond de tumor zit. Hiervoor heeft hij medicijnen, deze moeten ervoor zorgen dat er zo min mogelijk vocht rond de tumor zit en dus ook niet tegen fatale delen van de hersenen gaat drukken. Door het verhogen van deze medicijnen hoopte de arts dat het weer wat beter zou gaan met het geheugen.
Helaas is dit niet het geval.
Hij is op het moment wel weer wat opgewekter, dus de medicijnen doen wel iets. Verder is Jur regelmatig wat suffig. Ook het besef van tijd is erg in de war.
Door deze ontwikkeling kan Jurrie helaas ook niet meer alleen zijn. We hebben gelukkig enorm veel lieve mensen om ons heel die om de beurt een dagje bij Jur zijn zodat ik kan werken of boodschappen doen of wat dan ook.
Dit was dan mijn eerste bericht. Zodra er weer iets te melden is dan zal ik dat zeker doen!

Groetjes, Betty