3 weken verder

En het zijn alweer 3 weken. Het lijkt of de tijd kruipt, maar ook of het heel snel gaat. Heel raar. Het voelt ook raar en leeg. Moet ook zeggen dat ik het bloggen ook heel raar vindt. Het afgelopen jaar ging de blog altijd over Jurrie, nu schrijf ik over mezelf. Daar moet ik erg aan wennen. Ook als iemand aan mij vraagt hoe het gaat. Het afgelopen jaar praatte ik direct over hoe het met Jur ging, want ging het met hem goed, dan ging het met mij goed, ging het met hem slecht dan met mij ook. Maar nu gaat het direct over mij en daar moet ik erg aan wennen.
Maar goed, op het stukje dat ik vorige week op de blog heb gezet, heb ik hele goede reacties gekregen, dus daarom zal ik proberen om regelmatig wat te schrijven over hoe het hier nu gaat.

Afgelopen week was weer een week met ups en downs. Het verdriet komt met vlagen en is niet te voorspellen. Hoe het weer buiten is, slaat ook heel erg op mijn stemming. Maandag bijvoorbeeld, toen was het een regenachtige dag. Toen ik Nick naar school had gebracht ben ik gewoon weer terug gegaan m'n bed in. Ik kon gewoon niet op blijven. Voelde me ook een soort duizelig. Dat is ook het rare. Er gebeuren dingen met me, waar ik geen vat op heb. Ineens wordt ik erg misselijk en heb ik een koortsig gevoel. Nog geen 5 minuten later komt er een grote huilbui. Ik weet nu wat 'ziek van verdriet' inhoudt.

Maandagmiddag kreeg ik ook een mailtje binnen van Feikje. Jurrie heeft een lange tijd met haar gewandeld, tijdens zijn ziekzijn. Hierdoor kwam ik ook in contact met haar en ben toen gaan hardlopen, onder begeleiding van Feikje. Sinds de zomer heb ik dat niet meer gedaan, omdat ik Jurrie niet meer alleen kon laten. Maar nu mailde ze en toen dacht ik, ik moet eigenlijk weer gaan hardlopen. Goed voor m'n conditie en het is even afleiding. Maar het hardlopen heeft altijd zo in het teken van Jurrie gestaan, dat ik zo emotioneel werd toen ik in het mailtje schreef dat ik weer wilde gaan hardlopen! Pfff, dat was raar. Maar ik ben geweest, vanmorgen. Feikje wist dat ik het moeilijk vond, dus we hebben eerst een heel stuk gewandeld en een hele andere route genomen. Ik vond het heerlijk. Volgende week weer!!

Wat ik op het moment ook erg heb is, overal waar ik loop of kom denk ik: hier zal ik nooit meer met Jurrie lopen/komen. Dat is ook zo verdrietig. Het nooit meer dringt steeds meer door en komt steeds dieper binnen. Ik loop eigenlijk een beetje verdwaasd rond en ben mijn helft kwijt. Ik zal mezelf opnieuw moeten leren kennen en een nieuw leven moeten gaan opbouwen. Dat is heel erg moeilijk en zal met veel horten en stoten gaan. Maar Jurrie zal niet willen dat ik in een hoekje ga zitten niks doen. Dus ik ga er voor, maar het zal absoluut niet makkelijk worden en ik realiseer me ook dat dit ook niet in een paar maanden gedaan is. Ik leef weer per dag en kijk per dag wat ik aan kan of niet.

Heb afgelopen week ook een eindgesprek met de neuroloog gehad. Was een fijn gesprek. We hebben het ziekteverloop besproken. Het was goed om dit gesprek te hebben gehad. Ze was altijd heel erg betrokken en nam/neemt ook echt de tijd voor je. Dat maak je niet vaak mee met artsen. Alleen ook weer heel vreemd om hier zonder Jurrie naar toe te gaan... (gelukkig was schoonzus Marga mee).

Nick wil regelmatig naar het graf van papa. En dat doen we ook. Vanmiddag zijn we weer even geweest. Nick praat dan honderduit. Tegenwoordig knutselt hij veel en maakt ook regelmatig wat voor papa. Hij wil het dan bij het graf neerleggen. Moeten we nog even wat voor verzinnen, zodat het niet na 1 regenbui al wegspoelt! Een tekening kan je lamineren, maar Nick maakt hele boeken!! Hij gaat er goed mee om, daar ben ik blij mee.

Groetjes Betty

2 weken verder...

Even een berichtje over hoe het nu met ons gaat.
Het is vandaag alweer 2 weken geleden dat Jurrie is overleden. Het is nog steeds onwerkelijk. De tijd tussen overlijden en begrafenis is als een roes voorbij gegaan. Wat waren er veel mensen op de begrafenis! En de stoet naar de begraafplaats, ik vond het heel indrukwekkend. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor hun aanwezigheid en ook de enorme hoeveelheid kaarten heeft me echt heel veel goed gedaan en dat doet het nog steeds. Er komen nog steeds kaarten binnen en het is fijn te merken dat er zoveel mensen aan ons denken en voor ons bidden.

Nu is het stil in huis. Ik voel me alleen, stil, raar, verdrietig, verdoofd. Het is vreemd om nu zoveel tijd te hebben. Niet meer overal aan te hoeven denken. Tot een paar dagen geleden ging het nog wel. Ik dacht nog: Nou, als het zo blijft, dan valt het nog wel mee. Maar ondertussen merkte ik dat ik het verdriet niet durfde toe te laten, bang dat ik in ga storten ofzo. Eigenlijk gewoon bang voor de pijn die ik ga voelen.
Maar die pijn zit er, en die kan ik niet wegduwen of negeren. Het komt zoals het komt.
Vandaag voel ik me down, terneergeslagen, verdrietig. Slecht geslapen vannacht omdat Nick koorts had/heeft.
Ik begin Jurrie te missen in alles wat ik doe. De simpelste dingen als tandenpoetsen is nu heel anders. Even bij Nick kijken voor we naar bed gaan, ik deed het al een tijd alleen, maar nu doe ik het echt alleen.
Ik heb me tijdens Jurrie zijn ziekte weleens afgevraagd hoe het zou zijn om alleen te zijn, hoe het zou voelen. Ik had daar mijn gedachten over. Maar ik moet eerlijk zijn, dit is niet voor te bereiden, het is niet in te denken hoe dat voelt. Het is ook niet uit te leggen. Het is onbeschrijfelijk.
Hoe nu verder? Geen idee. Ik weet wel dat het weer een moeilijk jaar wordt. Over 2 weken, 3 november, zou Jurrie 37 jaar worden.............hoe ga ik die dag indelen? Ik weet het niet.
Nick is ook verdrietig. Hij praat er veel over en ook in zijn spel komt het veel naar voren. Daar ben ik blij om. We proberen samen om Jurrie een plekje te geven in het leven wat we nu hebben. Dat is even zoeken, maar het lukt ons wel. Nick is een kanjer, hij lijkt op z'n papa......

Liefs Betty

Kaart Jurrie

Als je geen kaart hebt ontvangen, wil je dan deze kaart als uitnodiging beschouwen? Ik zou het fijn vinden als je ook aanwezig kon zijn bij het afscheid van Jurrie.

Groetjes Betty

Donderdag 8 oktober 2009

Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Op donderdag 8 oktober 2009 om 21.25 is onze lieve, lieve Jurrie overleden...


Ik zal proberen zo snel mogelijk meer info en de kaart op de blog te zetten.

Groetjes Betty

Onrustig

Vandaag een heftige dag. Jurrie is heel erg onrustig. Dat begon eigenlijk zaterdag al. Toen begonnen wij te merken dat Jurrie anders ging reageren. Soms helemaal niet reageerde. Ik had ook het idee dat hij dingen niet meer begreep. Maar dat waren momenten. Andere momenten ging het weer wat beter. Zondagavond was hij erg onrustig. Hij had een dekbedovertrek met figuren erop, dit wilde hij de hele tijd pakken enzo. Toen deze werd verwisseld naar een effen dekbed, werd hij weer rustig.
Maandag ging het best redelijk, had 's avonds ook best heldere momenten. 's Nachts is hij veel wakker geweest, maar was wel rustig. Hierdoor heeft hij gister bijna de hele dag geslapen. En echt diep! Niet wakker te krijgen!
Afgelopen nacht was heel onrustig, weinig geslapen. Dus toen ik vanmorgen binnenkwam en dat hoorde, dacht ik dat hij vandaag weer veel zou slapen. Maar nee, hij was vreselijk onrustig en momenten dat hij wegzakte. Ook als je bijvoorbeeld tegen hem praat of als hij aan het eten is. Heel naar en vervelend. Zeker ook voor hem zelf. Het is zo moeilijk om dat te zien! Ik heb het idee dat hij heel veel pijn heeft. Hij kan het zelf niet aangeven en als ik er naar vraag dan zegt hij nee. Maar hij grijpt constant naar zijn hoofd. Dat is voor mij een teken dat hij wel hoofdpijn heeft.
Vanmiddag is de huisarts geweest en ze hebben besloten om de morfinepleisters te verhogen en de dexametason te verlagen. Hij zal hierdoor waarschijnlijk steeds suffer worden en veel gaan slapen. Dat betekend dus ook dat het contact er op den duur niet meer of nauwelijks zal zijn. Dit valt mij heel zwaar! Je weet dat dit gaat gebeuren, maar als je er dan aanstaat.......heel verdrietig. Het gevoel dat je hem nu echt gaat kwijtraken...
Net met Nick ook zitten praten. Hij vroeg vandaag wat er precies gaat gebeuren als papa is overleden. Ik heb er een boekje van met plaatjes en foto's. Heb het hem zo duidelijk en simpel mogelijk proberen uit te leggen. Maar wat is dat moeilijk!! Voor ons is dat alles zo vanzelfsprekend. Maar goed, hij was heel stil en daarna heel erg aan het kroelen. Hij begrijpt het wel, zegt hij. Zal komende tijd wel een hoop vragen komen denk ik. Maar dat is goed.
Ik hoop dat het bericht een beetje duidelijk is, ik heb niet echt het idee dat ik helder ben. Maar goed, het is wel belangrijk en daarom weer deze blog.....

Groetjes Betty

1 week voorbij

Gisteren was het alweer 1 week geleden dat Jurrie naar het hospice ging. Terugkijkend op deze week zie je Jurrie langzaam achteruit gaan. Zo wordt zijn motoriek minder waardoor hij geholpen moet worden met eten en drinken.
En gister is besloten om Jurrie niet meer uit bed te halen om in de stoel te zetten. Een moeilijke beslissing, want hij geniet zichtbaar als hij in de stoel zit. Het is alleen zo dat Jurrie bijna niet meer kan staan, waardoor hij uit bed getilt moet worden en dat is heel zwaar. Dat is onverantwoord geworden en daarom is gezamelijk besloten om Jurrie in bed te laten.
We zetten nu heb bed regelmatig wat meer naar het raam, zodat hij uit zijn bed ook goed naar buiten kan kijken. Het uitzicht hier is schitterend. De tuin is heel mooi en we kijken op de Bloemendaalseweg waar geen auto's maar wel fietsers rijden. Heerlijk rustig dus.
Het is allemaal ook erg vermoeiend voor hem. 's Morgens wordt hij in bed gewassen, hij is dan de hele verdere ochtend in diepe rust, zo vermoeiend is dat voor hem.
Gistermiddag heb ik samen met Nick appelflappen gemaakt. Nick vond het geweldig! En er moest een extra grote voor papa worden gemaakt. Daar heeft hij ook echt van genoten!!
Een paar weken geleden heeft onze schoonzus Marga de Dam tot Damloop gelopen en heeft zich laten sponsoren. Op haar shirt stond: Ik loop voor Jur! Het geld dat zij heeft opgehaald is: € 3400,00!!! En dit alles voor de Stichting STOPhersentumoren.nl
Geweldig! Afgelopen woensdag heeft ze het bedrag overhandigd aan Klaske en Nico en die waren er uiteraard enorm blij mee. Voor meer informatie over de stichting: www.stophersentumoren.nl
Dus zoekt u ook een goed doel om te steunen: wordt donateur of zet ook een goede actie op!! Het is het waard! Er moet meer onderzoek komen!

Groetjes Betty