Een jaar voorbij!

Op 8 oktober was het alweer een jaar geleden dat Jurrie is overleden. Het hakte er wel weer even in moet ik zeggen. Het ging best goed met me, zoals je ook in de vorige blog kunt lezen. Maar toch weer even een dip gehad. Daarom ook nu pas deze blog. Ik kon me er niet toe zetten. Maar ik ben er weer. Het gaat gelukkig ook weer wat beter. Had niet echt verwacht dat het er zo in zou hakken. Begin oktober dacht ik nog: “waarom zou dit moeilijker zijn dan een maand geleden? Toen was het 11 maanden, nu 12, wat is dat nou anders?”
Nou anders was het zeker!! Ik merkte dat ik erg terug dacht aan vorig jaar. Maar wat ook mee speelt is dat het steeds verder van je weg raakt. Afgelopen jaar kon ik nog denken: vorig jaar deden WE nu dit en dat. Dat kan ik nu ook niet meer, omdat WE al langer dan een jaar geleden is.
Ook realiseerde ik me dat ik Jurrie al een jaar niet gesproken heb, niet gezien heb en niet aangeraakt heb. Zo raar wat er allemaal door je heen kan gaan.

Op vrijdag 8 oktober is ’s morgens ook de steen op Jur z’n graf geplaatst. Ik ben erg tevreden over hoe de steen geworden is! Het is nu ook wel prettiger om naar het graf te gaan, moet ik zeggen. In het monument is ook een kastje verwerkt voor Nick, hij kan daar zijn tekeningen neerleggen. Dus ’s middags hebben we samen zijn spulletjes voor papa daar in gelegd.

’s Avonds had ik Jur z’n vrienden uitgenodigd (uiteraard zijn dit ook mijn vrienden!!). Het was een hele fijne avond met elkaar en ik wil dit elk jaar op de 8e met elkaar delen.
Ik heb die vrijdag ook heel veel smsjes, mailtjes, kaarten en telefoontjes gehad. Graag wil ik iedereen bedanken die die dag aan ons hebben gedacht!!!

Het waren dus best intensieve weken moet ik zeggen. Heb dus even weer een dipje gehad. Maar dat is prima en hoort erbij. Nick en ik gaan samen het tweede jaar beleven. Ook dat zal met ups en downs gaan. Maar we kunnen het aan! We blijven Jurrie enorm missen, in alles was we doen! Maar ook weten we dat hij enorm trots op ons zou zijn! We blijven van hem houden!!!

Ik heb besloten dat dit mijn laatste blog word. Ik had nooit verwacht dat ik het zo lang zou volhouden. Maar omdat het zo gewaardeerd werd heb ik het volgehouden. Het was voor mij ook zeker goed om te doen. Soms is het heerlijk om even van je af te schrijven. En wie weet, misschien dat ik ooit wel weer eens wat schrijf, ik weet het niet.

Daarom wil ik iedereen die mee heeft gelezen en met ons meeleven enorm bedanken voor de steun. En mailen of aanspreken mag en kan altijd!!

11 maanden voorbij….

Het is al bijna een jaar, 8 oktober komt steeds dichterbij. Er zijn momenten geweest het afgelopen jaar dat ik dacht: wat gaat de tijd toch langzaam! En er zijn momenten geweest dat ik dacht: wat gaat de tijd ontzettende snel!! Nu is dat weer zo’n moment. Bijna 1 jaar, het is bijna niet te geloven.

Nick gaat ook alweer een paar weken naar school en gelukkig met veel plezier! Hij heeft het erg naar z’n zin. Hij mocht bij zijn lieve juffrouw blijven en ook nog eens in hetzelfde lokaal. Wel prettig dat hij nu even niet een grote verandering heeft van een andere juf en ander lokaal. Uiteraard moet hij daar elk jaar wel aan wennen, maar voor nu is het wel even goed.

Met mij gaat het ook weer steeds beter. Ik heb weer energie en durf weer naar de toekomst te kijken. Ik kan weer genieten van dingen en ik heb ook weer zin om leuke dingen te doen. Daar heb ik best moeite mee gehad, omdat het vreemde voelde om te kunnen genieten zonder Jurrie. Om leuke dingen te doen zonder Jurrie. En om naar de toekomst te kijken…zonder Jurrie. Maar ik moet verder, zonder hem. Ik moet verder samen met Nick. Samen denken en praten we regelmatig over Jurrie. En dat is ook goed.
Het is voor mij dus totaal weer nieuw om echt weer zin te hebben in dingen. Zo wil ik deze winter graag op wintersport, dat word de eerste keer. Nick vond het ook heel leuk toen ik hem dat vertelde en ging vervolgens helemaal uit z’n dak toen ik vertelde dat hij hier op skiles mocht! Ik heb er dus echt zin in en kijk er echt naar uit. Wat heerlijk is dat om dat weer te kunnen voelen. Maanden lang wilde ik dat graag voelen, wilde ik weer gevoel hebben bij dingen, maar had dat niet. Alles moest maar, ik deed het wel, maar zonder plezier. Nu is dat anders geworden en zo merk ik dat ik steeds verder kom in mijn rouwproces. En dat is goed om op te merken!

Nick heeft dus vorige week een proefles skiën gehad en dat ging zo goed! En hij vond het zo leuk!! Volgende week starten zijn lessen…….én die van mij! Komende tijd gaan we ons dus lekker skiën in de hal in Zoetermeer. En dan hopen we in de voorjaarsvakantie een week naar de sneeuw te gaan. We kijken er nu al naar uit!!

Nu wil ik even de aandacht op iets anders vestigen. Jurrie schreef op zijn weblog ook regelmatig over de stichting StopHersentumoren.nl. Een stichting die geld inzamelt voor hersentumorenonderzoek. Ze zijn nu 3 jaar bezig en het is enorm succesvol. Ik heb echt enorme respect voor Klaske, die als vrouw van een man met een hersentumor, de stichting heeft opgezet en runt. Op 28 augustus hebben 119 mensen de Alpe d'Huez getrotseerd met de step en hebben daarmee ruim 420.000,00 euro opgehaald! Meer informatie hierover kan je lezen op www.steppentegenkanker.nl en natuurlijk de website van de stichting: www.stophersentumoren.nl
Er hebben ook 4 mensen met een hersentumor meegedaan, wat een wilskracht!!!

En dan gisteren, in het RTL 4 nieuws en bij Hart van Nederland, het goede nieuws: Een Nederlandse onderzoeker van het VU ziekenhuis in Amsterdam ontdekte een manier om het eiwit uit te schakelen dat zorgt voor de groei van kwaadaardige tumoren in de hersenen. Deze wetenschappelijk doorbraak moet in de komende jaren leiden tot een geneesmiddel. Dit onderzoek is mogelijk gemaakt door de Stichting Stophersentumoren.nl
Helaas is dit voor Jurrie te laat, maar het is geweldig dat er nu eindelijk meer onderzoek is én zelfs zo’n goede doorbraak! Kijk hier naar de uitzending van RTL Nieuws:

http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/miMedia/2010/week37/di_1930_tumor.avi_plain.xml

(de link werkt helaas niet, dus moet je maar even selecteren, kopiëren en plakken! Sorry!)

Nu is er geen genezingskans, help om dit te veranderen en blijf de stichting steunen!!!

Groetjes Betty

Einde zomervakantie

De zomervakantie is alweer afgelopen! De 6 weken zijn zo ontzettend snel voorbij gegaan! Ik zag er in het begin best tegenop, maar het is me zo meegevallen!
Maandag gaat Nick weer naar school, hij heeft er zin in. En ik vind het ook wel weer lekker om in het normale ritme te komen. Al vond ik dit toch ook wel erg lekker!

In mijn vorige blog schreef ik al dat het beter gaat met me en dat houdt gelukkig aan. Ik voel me goed, heb ook weer zin in dingen en veel meer energie. Dus de vraag: Hoe gaat het met je? kan ik nu beantwoorden met: Beter! Ik merk dat ik anders om kan gaan met veel dingen en dat ik niet meer zo snel terneergeslagen ben.

Deze periode ben ik wel weer heel erg bezig met het terugdenken aan vorig jaar. Vorig jaar om deze tijd ging het steeds slechter met Jurrie. Kwam er nu ongeveer ook het bed in de woonkamer enzo. Ben daar wel erg mee bezig. Dit is wel heel moeilijk, maar ik merk dat ik er nu goed mee bezig kan zijn, zonder dat het mijn stemming beïnvloed. Best raar om dat te merken. Maar ook wel weer goed denk ik. Het zijn iedere keer kleine stapjes die je maakt. Ik merk aan mezelf dat ik steeds positiever wordt. En dat voelt gewoon goed. Het mag!

We zijn ook nog een weekje op vakantie geweest naar Zuid Frankrijk. Mijn broer, schoonzus en 2 kids waren daar op vakantie. We hebben een heerlijke en gezellig week gehad. Vond het ook wel confronterend, je draait mee in een gezin en je ziet dan echt wat je mist. Dus ook de moeilijke momenten waren daar. Maar dat is goed en dat mag ook.

Ik merk dus heel erg dat ik steeds verder kom en dat het steeds meer een plekje gaat krijgen. Het is wel raar om te merken dat je het ook leuk kunt hebben zonder Jurrie. Dat is iets wat ik nu moet gaan accepteren om weer verder te kunnen.
Ik mis hem nog heel erg en elke dag, maar hij heeft een mooi plekje in mijn hart en in mijn gedachte gaat hij overal mee naar toe.

Ik hoop en bid dat ik me zo mag blijven voelen en eigenlijk nog beter. Tuurlijk zullen er nog moeilijke momenten en dagen komen, daar ben ik me absoluut van bewust. Ik ben er nog lang niet. Maar dat ik me zo kan en mag voelen zoals ik me nu voel is al heel wat en dat kan alleen maar beter worden.
Lieve Jur, ik vergeet je niet, je hoort voor altijd bij me en ik zal je voor altijd met me meenemen!!!

Liefs Betty

Lekker weer!

We zitten alweer op de helft van de schoolvakantie. Nick vermaakt zich prima. Ik was even bang voor de omschakeling van school naar vakantie. Daar kan hij wel van slag van raken. Maar gelukkig ging het heel erg goed! Ik had hem er goed op voorbereid. Dat scheelt wel bij Nick. We doen leuke dingen samen. Naar het zwembad, speeltuin en hij heeft 6 nachtjes bij oma en opa gelogeerd op de camping! Das was wel erg stil hier in huis, moet ik zeggen! De week ervoor heb ik voor Nick een nieuwe fiets gekocht (hij groeit ook zooo hard!!) en voor mezelf ook een nieuwe uitgezocht. Dus toen Nick aan het logeren was kon ik af en toe even lekker de fiets pakken. En 1 keer was ik ’s avonds aan het fietsen (dan merk je dat je dichtbij huis wel een heeel mooi natuurgebied hebt!) en toen merkte ik dat ik er écht van kon genieten……. En dat was raar, ik schrok daar van! Mag ik dat wel? dacht ik bij mezelf.
Ben even op een stijger gaan zitten en er even over nagedacht. Natuurlijk mag ik dat!! Wat was dat een heerlijk gevoel, om ergens zo van te kunnen genieten! Dat ken ik al lange tijd niet meer! Maar, ja, ik mag dat en ik ben blij dat ik dat weer even heb gevoeld. Het voelt voor mij weer als een klein stapje verder. En ik hoop dat er steeds meer van deze moment gaan komen. Dat zal vast wel!
Ik voel me de laatste weken ook sterker. Beter. Heb het gevoel dat ik echt de goede kant op ga. Er zijn echt nog wel moeilijke dagen hoor, maar deze momenten worden wat minder en de goede dagen worden wat meer. Dat is prettig om dat zo te ervaren. Als ik achter me kijk, zie ik dat ik uit een diep dal omhoog kruip. Geen idee wanneer ik weer boven kom, maar ik heb er weer vertrouwen in.



Liefs Betty

9 juli en 9 maanden......

Wat is het toch heerlijk weer. Als het de hele zomer zo blijft dan is het natuurlijk helemaal super. Ben blij dat we lekker naar buiten kunnen. Dat binnen zitten dat wordt je zo zat. Hoopte dat het allemaal wat makkelijker werd, als we weer naar buiten konden. Raar is dat, dat je dat denkt. Makkelijker is het niet, want met dit lekkere weer wil je ook weer leuke dingen doen. Dat doen we dan ook wel, maar zonder Jurrie……het gemis blijft. Alsof het weg gaat als de zon gaat schijnen! Raar soms, die gedachtes die je kan hebben.
Maar goed, op zich proberen we te genieten van het lekkere weer. Nick is gek op water, dus gaan we lekker veel naar het zwembad of de speeltuin.

Nog een paar dagen, dan is het 9 juli, onze trouwdag. We hadden dit jaar 13 jaar getrouwd geweest. Zal ook wel weer een rare en moeilijke dag zijn, om deze nu alleen te beleven en terug te denken aan 13 jaar geleden. Maar goed, ook hier moet ik doorheen.
En 13 jaar geleden dachten we nog dat we samen oud zouden worden……….nu dit. Had het graag met Jur gevierd, maar helaas mag het niet zo zijn. Maar ik zal er samen met Nick bij stil staan, deze dag is een speciale dag, die altijd speciaal zal blijven.

Ik krijg veel de vraag hoe het nu met me gaat. Altijd weer moeilijk om te antwoorden. (wil niet zeggen dat je deze vraag niet moet stellen, gewoon blijven doen!!!) Zou zo graag willen zeggen dat het goed gaat met me! Moet zeggen, naar omstandigheden gaat het ook wel redelijk goed. Ik heb een aantal dingen om moeten gooien en anders moeten aanpakken. Als je ineens alleen bent en alles alleen moet doen, dan ga je vaak gewoon maar door met van alles. En dan merk je dat je jezelf voorbij loopt. Dat is niet goed. Dus ik merk aan mezelf dat ik nu ook een stuk rustiger ben en me hierdoor ook beter voel.
Pas schreef iemand dat het 2e jaar alleen maar moeilijker wordt. Kan het me bijna niet voorstellen, maar toch voel ik dat ook wel een beetje. De uitspraak: het eerste jaar ben je bezig met overleven, het 2e jaar ben je bezig met beleven, begrijp ik wel. Mooi omschreven! Want zo is het wel. Alle dagen die je in het 1e jaar voor het eerst mee maakt, daar probeer je je doorheen te worstelen en ’s avonds denk je: zow, dat hebben we ook weer gehad. Maar volgend jaar is die 1e keer al geweest en ben je veel meer bewust van het gemis en niet meer zo bezig met hoe je de dag door moet komen.
Maar goed, ik probeer er zo goed mogelijk bewust mee om te gaan, zodat het een goed plekje in ons leven kan krijgen. Voor Nick is het ook niet makkelijk. Maar het goed best goed met hem op het moment. Ik ben trots op hem!!!

Veel mensen trekken deze periode er lekker op uit. Ook wij gaan nog een weekje weg. We hopen een week met mijn broer, schoonzus en 2 kids naar Zuid Frankrijk te gaan. Even weg van alles en proberen wat tot rust te komen.
Iedereen een fijne vakantie gewenst!

Liefs Betty

Rouwen

Phoe wat is rouwen zwaar. Het verdriet is zo diep. Het is zo'n pijn die je voelt. Dat is niet uit te leggen. Er komt zoveel bij kijken. Het is keihard werken. Daarom is het ook niet zo gek dat ik iedere keer zo moe ben. En dat ik al ruim 7 kilo ben afgevallen. De huisarts maakt zich zorgen, toch maar even bloed laten prikken om te kijken of het niet wat anders is.
En dan ook mn hart. Mensen die mij beter kennen die weten dat ik regelmatig last heb van een extra slag. Heel veel mensen schijnen dit te hebben en het kan absoluut geen kwaad. Maar het voelt heel vervelend en wordt er ook heel moe van. Dit speelt de laatste tijd ook weer heel erg op en dat is heel vervelend. Betekend toch dat ik rustiger aan moet gaan doen. In het rouwen kan ik dat niet, dus zal ik dat moeten doen in mijn dagelijkse bezigheden. Wat vaker rustig op de bank gaan zitten met een boek ofzo. Nou dat is even wennen en omschakelen!! Maar goed, ik moet goed naar mezelf luisteren, anders ga ik maar door en daar heeft niemand wat aan. Moet meer hulp gaan vragen, dat vind ik lastig!

Zo merk ik dus dat na 8 maanden het eigenlijk alleen maar moeilijker wordt. Zeker omdat ik nu ook merk dat ik Jurrie steeds meer in het normale leven ga missen. Ik mis hem als ik sta te koken en hij dan uit zijn werk komt. Ik mis zijn mailtjes en smsjes die hij altijd stuurde als hij bijvoorbeeld Nick had weggebracht. Dit zijn allemaal dingen die al 2 jaar geleden zijn en ik mis het nu pas. Tot nu toe was ik de hele tijd aan vorig jaar aan het denken: toen kregen we nu deze uitslag, toen waren we daar en daar op vakantie enz.
Nu merk ik dus dat ik nu heimwee heb naar ons 'oude' leventje. En dat is heel zwaar.
De eenzaamheid is ook heel moeilijk. Ik heb heel veel lieve mensen om me heen hoor. Maar op heel veel momenten ben je toch alleen en je komt altijd weer alleen thuis.

Al met al is het behoorlijk zwaar. Maar ik wil niet klagen. Dit alles hoort bij het rouwproces en daar moet ik doorheen, of ik nou wil of niet. En ik sla me er doorheen! Jurrie zou enorm trots op ons zijn!!! Lieverd, wat missen we je!!

Liefs, Betty

7 maanden voorbij....

Het duurde even, maar hier ben ik weer! Weer een berichtje van ons. We zijn weer een maand verder en er gebeurt hier veel!

Nick z'n kamer is klaar. De zolder herken je niet meer terug. Het is echt een super gave kamer geworden. Nick is er helemaal blij mee. Op een avond zat ik samen met Nick op z'n bed en vroeg hem wat papa er van zou vinden als hij dit zou zien: "Gaaf!!!" zegt hij! "Maar wel jammer dat hij het niet meer kan zien, he mam?"
Nick z'n oude kamer is nu mijn computerkamer geworden.

Koninginnedag was ook een moeilijke dag. Jurrie genoot er altijd van om hier in Gouda op het Raam de vrijmarkt af te struinen en bij vrienden van ons (die op het Raam wonen) heel de dag in en uit te lopen. Liefst zo vroeg mogelijk daar heen, want dan heb je de beste spullen!! Ook heeft hij zelf nog een paar keer op de vrijmarkt gestaan met printers en computers enzo. Nu stond ons nichtje Myrthe er en Nick vond het geweldig om te helpen verkopen. Dan zie je er echt een kleine Jurrie staan en dan doet het pijn dat Jurrie dat niet samen met hem kan doen.

Afgelopen week ben ik samen met Nick op vakantie geweest naar Fuerteventura. Had nooit van mezelf verwacht dat ik dat zou doen, maar ineens dacht ik: ik doe het gewoon. Ik heb een hotelketen uitgezocht waar de kinderopvang heel goed geregeld was, zodat ik ook even wat tijd voor mezelf had. En ik moet zeggen, het hotel was super! Nick vond de kinderclub geweldig, ging echt met plezier er naar toe. Terwijl het allemaal in het Duits was! Er was wel 1 Nederlandse leidster bij, dus dat scheelde wel.
De eerste paar dagen vond ik heel erg moeilijk. Erg confronterend en voelde me erg alleen. Na een paar dagen kon ik gelukkig wat meer genieten. We hebben erg lekker weer gehad, dus lekker kleurtje gekregen.
Maar goed, Jurrie genoot ook altijd enorm van zulke vakanties, dus ook daar was het gemis en het verdriet aanwezig. Soms zou je van dat ook wel even een vakantie willen nemen, maar nee, je neemt het overal en altijd mee naar toe...

Volgende week, de 27e, hoop ik mijn verjaardag te vieren. Ook weer de eerste keer zonder Jurrie. Zal geen makkelijke dag zijn, zie er wel tegenop moet ik zeggen. De dag zelf zal wel mee vallen, de dagen ervoor zullen moeilijkst zijn denk ik. Dat is met de meeste dingen zo. Ik zie het wel.

Groetjes Betty

Half jaar

Vandaag is het alweer een half jaar geleden dat Jurrie is overleden. Soms lijkt het heel ver weg, soms nog heel dichtbij.

In mn vorige blog had ik het er al even over, Jurrie z'n muziek spullen. Tijdens Jurrie zijn ziekte heeft hij een document gemaakt waarin hij een aantal mensen toespreekt en ook een aantal praktische dingen noemt. Daarin verteld hij ook dat hij wilde dat zijn muziekspullen allemaal worden verkocht en dat het geld op een spaarrekening wordt gezet voor als Nick later een hobby krijgt. Goed doel! Begin van de maand begon ik te merken dat ik er wel klaar voor was om daar mee te gaan beginnen. Jurrie had in dat document ook vrienden genoemd die hiermee wel zouden willen helpen, dus ik heb hun benaderd. En zij wilden dat graag doen. Dus op een zaterdag zijn wij met z'n vieren naar de zolder gegaan en hebben al Jur z'n spullen uitgezocht. Wat een spullen had hij zeg! Phoe! Maar ze hebben het onderling verdeeld en meegenomen en een aantal dingen staan al op marktplaats of zijn zelfs al verkocht, dus dat gaat goed. Maar goed, ook dat is weer een stukje wat je weer afsluit. Het voelde alsof Jurrie weer een stukje uit huis ging. Maar aan de andere kant voelde het ook wel goed. Nick en ik moeten verder en we krijgen Jurrie niet terug door zijn spullen te laten staan.
Dus toen was de zolder leeg. En dat vond ik ook moeilijk. Nu was het echt een lege plek. Gelukkig kon er snel begonnen worden met verbouwen. Er zijn dakramen geplaatst en er is een wand gezet. Er wordt een mooie kamer voor Nick gemaakt. Hij krijgt echt een super kamer! Ik vond het heel belangrijk om ook echt een andere bestemming aan de zolder te geven, zodat het niet altijd een lege plek blijft. Nick vind het helemaal geweldig en is het al helemaal aan het inrichten. Het is nog niet klaar, maar het gaat wel snel. Ook dat heb ik dan weer afgesloten. Zo ga je langzaam stapjes verder, maar wel op mijn eigen tijd.

En ook heb ik eindelijk de moed gevonden om een grafsteen uit te zoeken. Dat was echt niet makkelijk. Ik wist precies wat ik niet wilde.........maar ja, wat dan wel..... Maar het is gelukt.........het is een mooie steen geworden. Nog niet definitief besteld, maar dat gaat binnenkort gebeuren. Maar goed, misschien moet ik toch nog wat gaan veranderen. Want de steenhouwer vertelde dat er maar 1 zo'n steen hier op de begraafplaats stond en dat deze pas geplaatst was. Toen ik maandagochtend bij het graf van Jurrie aan kwam lopen, zag ik op het graf direct naast Jur deze steen!!! Ongelofelijk! Ben er dus nog niet helemaal uit of ik het doe. Maar ja, dan moet ik weer wat anders uitzoeken en dat zal lastig worden!

Pasen vond ik een moeilijk weekend. Nick was logeren, dus dat was voor mij wel goed om even ook mn verdriet weer toe te laten. In de kerk wordt met pasen de opstanding van Jezus gevierd. De weken ervoor zijn het de lijdensweken en dan wordt er veel over de dood gepreekt. En dat vond ik ook heel moeilijk. Ik kijk nu zo anders tegen die dingen aan. Nick had ook paasfeest in de kerk van school, op het podium een lied zingen, hij vond het geweldig! Ik ook, was trots, maar miste Jurrie.... En ook met pasen in de kerk, natuurlijk is het fijn om dat te vieren, maar ik zeg het maar heel eerlijk, mijn gedachten gingen naar mijn man die nog wel in het graf ligt....kon dus niet echt blij worden, want ik mis hem heel erg! Zeker op zulke dagen! 2e paasdag is echt een familiedag, leuke dingen doen met elkaar. Ik had er geen zin in, dus ben ik maar op zolder gaan verven......

De laatste tijd vliegt het me heel erg aan dat ik het eigenlijk gemeen vind wat ons is overkomen. Ik weet dat ik er niks mee kan, maar dat zijn wel gedachten die bij me op komen en die me ook verdrietig maken. Is een fase waar ik doorheen moet, maar dat is niet makkelijk. Het blijft dus heel erg met ups en downs gaan, dat maakt me ook best wel moe. Elke ochtend is het eigenlijk weer een verrassing wat voor dag ik ga krijgen. En dan de onverwachte momenten, dat er iets gebeurt wat je ineens heel erg kan aangrijpen en verdrietig maakt. De meeste gebeurtenissen daar kan je je op voorbereiden, maar er gebeuren ook natuurlijk wel eens dingen onverwachts. En dat is moeilijk. Vaak merk ik dat ik me dan een soort van afsluit, m'n gevoel uitschakel. En als ik dan thuis kom of als ik dan alleen ben dan komt het er pas uit.

Deze week ben ik ook bij een herdenkingsbijeenkomst geweest van het Hospice. Hier werden de mensen herdacht die het afgelopen half jaar in het hospice zijn overleden. Bij het noemen van Jur z'n naam kon ik een roos pakken en aan de roos werd een kaartje gedaan. Deze werd dan in een vaas gezet en heb een kaarsje aangestoken. Werd allemaal heel netjes gedaan. Er werd daar ook een gedicht voorgelezen welke ik graag met jullie wil delen. Hierin komt heel duidelijk naar voren wat verdriet met je doet:

Verdriet verandert

Verdriet verandert
jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.

Verdriet verandert
je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert
je interesses.
Verdriet verandert
de mensen om je heen.

Verdriet maakt je
vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je
wie eens jouw
leven anders maakte,
hoop,
zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.

Verdriet verandert
ook zelf.
Zwaar als het kan zijn,
loodzwaar,
bijna niet te verdragen -
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je
wie eens jouw leven
anders maakte.

Verdriet kun je niet alleen
verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen.

Groetjes Betty

5 maanden

Toch maar weer een berichtje van mij. Krijg veel reacties dat het toch wel prettig is als ik af en toe wat blijf schrijven. Ik ga het niet beloven, maar zal het wel proberen. Het is vandaag alweer 5 maanden geleden dat Jurrie is overleden.
In mijn vorige blog heb ik ook het bedankkaartje geplaatst. Ik heb daar heel veel positieve reacties op gehad! Bedankt! Ook komen langzaam aan herinneringen binnen voor Nick. Heel erg bedankt hiervoor! Het is geweldig om te lezen welke herinneringen er zijn en wat Jurrie voor iemand betekend heeft. Voor Nick is dit heel kostbaar. Ik heb een mooie map gemaakt en zal dit steeds weer aanvullen voor hem.

Tijdens de voorjaarsvakantie zijn we lekker een weekje weggeweest. De dag van vertrek had ik het moeilijk. Het besef dat je voor het eerst zonder Jurrie op vakantie gaat....dat was moeilijk. De vakantie zelf ging wel. We zijn naar een park in Julianadorp geweest, samen met schoonzus Willy en nichtjes Lerato en Owami. Was heel gezellig alleen was het erg jammer want nichtje Lerato was de hele week ziek! Dus Nick moest zich toch nog alleen vermaken. Nou ja, daar doe je niks aan. Volgende keer beter! Maar goed, de dag dat we weer thuis kwamen was ook gewoon weer moeilijk. Je komt alleen thuis, je ruimt alleen alles op en je kan niet even samen nagenieten. Verdrietig is dat.

Verder gaat het met ups en downs. Afgelopen vrijdag had ik een avond georganiseerd met vrienden. Was heel gezellig, maar wat mis je Jurrie dan weer. De avond zelf ging wel, maar de dag erna is dan weer zo de realiteit dat Jurrie er niet bij was. Dat hakt er behoorlijk in. Nick heeft bij vrienden geslapen het weekend, hierdoor kon ik even lekker bijkomen en dat had ik hard nodig. Verdriet is heel vermoeiend. Dus dit was weer een moeilijk weekend. Maar gelukkig zijn er ook goeie momenten hoor! Zoals ik al schreef, het gaat met ups en downs. En de ups zijn nu wat meer aanwezig dan de downs, dus we gaan wel de goede kant op gelukkig.

Met Nick gaat het goed. Hij heeft even een moeilijke tijd gehad maar inmiddels gaat het weer wat beter. Het valt wel zwaar, vind ik, om hem alleen op te voeden. Ik sla me er door heen, maar merk wel dat ik ook aan mezelf moet gaan denken. Ik ga maar door voor Nick en regel van alles, maar Nick heeft er niks aan als ik straks instort. Dus ik doe even een stapje terug en probeer te regelen dat Nick wat vaker kan logeren ergens, zodat ik weer even kan opladen.

Komende tijd ga ik me bezighouden met Jurrie z'n muziekspullen. Jurrie z'n wens is dat dit allemaal de verkoop in gaat en dat het geld gebruikt gaat worden voor als Nick later een hobby krijgt. Mooie bestemming lijkt me, dus dat gaan we absoluut doen!
Ook wil ik deze periode een steen uit gaan zoeken voor het graf, zal ook niet makkelijk zijn. Maar goed, ook dat zal gaan lukken.
Tot snel!

Groetjes Betty

4 maanden

Januari is alweer voorbij en februari is alweer op de helft. Wat gaat de tijd toch snel. Het is alweer een tijd geleden dat ik heb geblogd, ik vind het nog steeds raar om over mezelf te schrijven. Daarom doe ik het ook niet zo vaak en ik weet ook niet of ik het nog blijf doen. Ik zie het wel.
Hoe gaat het nu? Ik merk dat het beter gaat met me. December was echt een hele moeilijke maand. Als ik terug kijk dan zie ik eigenlijk een zwart gat. De eerst week van januari dacht ik nog: oke, het is nu januari, zou ik me nu beter moeten voelen? Nee! Dat was ook niet zo. Maar toch merkte ik in de loop van januari dat ik meer energie kreeg, meer zin in dingen. Krabbelde eigenlijk best wel op. Dat verbaasde me, maar vond het ook wel weer prettig om te merken dat het toch ook weer beter met me kon gaan. Wil niet zeggen dat ik Jurrie niet mis!! Die mis ik verschrikkelijk! Alles moet je alleen doen, het is en blijft heel heftig. Maar ik merk dat het langzaam aan een plekje krijgt in mijn leven.
Zo heb ik ook dingen opgepakt. Dingen waar ik vreselijk tegenop zag om te doen. Heb ik ook niet gepland, ik dacht, het komt vanzelf wel. En dat was ook zo. Op een avond dacht ik, laat ik er nu maar eens voor gaan zitten: het bedankkaartje. Ik wilde dit anders dan anders. Een kaartje waar iedereen een mooie herinnering aan heeft. En dat is me wel gelukt, denk ik. Ik ben heel tevreden en ik krijg veel positieve reacties.
Helaas heb ik al van een aantal mensen gehoord dat zij het kaartje niet ontvangen hebben, terwijl ik deze wel naar hun heb opgestuurd. Er is dus iets niet helemaal goed gegaan met de post. Dat vind ik vervelend. Maar moeilijk te achterhalen wie wel of geen kaartje heeft gehad. Daarom ook het kaartje op de blog. En mocht je geen kaart hebben gehad en en toch eentje willen, laat het me weten, ik heb er nog wat liggen!!
Dit heb ik dus opgepakt, zo heb ik vorige week ook zijn kleding opgeruimd. Ook dit vond ik heel moeilijk. Het eerste wat ik uit de kast haalde dat ging nog wel, het tweede ook, maar bij het derde hangertje werd het me toch wel teveel. Maar goed, heb rustig aan gedaan en het is goed gekomen. Heel raar om daar mee bezig te zijn. Wat ben ik aan het doen? Ging er vaak door me heen.
Zo pak ik iedere keer wat aan. Op mijn tijd. Ik merk dat dat het beste is. Het hoeft niet allemaal direct. Het komt vanzelf.
Met Nick gaat het goed. Ik merk wel dat hij steeds meer over papa gaat praten en ook vragen. En dat vind ik wel prettig. Hij begint een beetje los te komen, denk ik.

3 maanden.....

Vandaag, 3 maanden geleden...... Nog steeds onwerkelijk. Een nieuw jaar in zonder Jurrie, raar. En morgen, 9 januari, zouden we vieren dat we 12 1/2 jaar getrouwd zijn. Helaas hebben we dat niet gehaald. Maar ik kan wel terug kijken op 12 heel gelukkige jaren. En daar ben ik trots op.
Trots ben ik ook wel op mezelf en op Nick, hoe we ons hierdoor heen slaan. Ik denk dat Jur ook trots zou zijn, als hij zou zien hoe we het doen. Makkelijk is het zeker niet, maar we doen het rustig aan. Ik neem er heel bewust de tijd voor en gelukkig krijg ik die ook.

Met oud & nieuw zijn we lekker een paar dagen weg geweest. We waren bij mijn broer en schoonzus in Nijkerk en het was heerlijk om even een paar dagen te kunnen niksen. Nick kan het heel goed vinden met Lerato, die 2 breken zo af en toe het huis af, maar goed. Het is een leuk stel samen en we stonden dan ook wel een beetje perplex hoe die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, 5 dagen lang, zo leuk met elkaar speelden. Daar kan je echt van genieten!

Oudjaarsavond vond ik niet echt heel moeilijk. Toch wel wat dubbel en raar dat je nu Nick als eerste nieuwjaar wenst. Komt ook wel denk ik, doordat ik niet thuis was én in een omgeving waar Jurrie nog nooit was geweest. Zij zijn namelijk net verhuisd, Jurrie heeft het huis alleen op een foto gezien.
Maar goed, toen ik zondag weer thuis kwam en Nick in bed had gelegd, dan komt toch alle emotie eruit. En dat is ook goed.

Gisteren met Nick nog even geschaatst. Voor het eerst stond Nick op de schaatsen. Jammer dat Jur dat niet meer meemaakt! Al was Jurrie totaal géén schaatser, Nick vond het geweldig, dus wat dat betreft lijkt hij niet op z'n papa!

Ik had volgens mij niet meer verteld hoe de ring geworden is. Hij is super! Dat hebben ze echt enorm mooi gemaakt. Ik ben er heel trots op!

Het is januari, heel veel dingen heb ik voor me uit geschoven, zo van: dat komt in januari wel weer. En nu is het januari en dan denk ik: hmmmmm, moet het nou echt? Dingen als: een steen uitzoeken, kleding opruimen, z'n spullen uitzoeken. Ach, het moet niet, ik doe het als ik vind dat ik er klaar voor ben. Alles op z'n tijd. Maar soms moet je ook gewoon een zetje nodig hebben.
Ik wilde vandaag bloggen omdat het vandaag 3 maanden geleden is dat Jurrie is overleden. Maar ik heb het gevoel dat er niet zoveel uitkomt. Er staat al wel een heel verhaal, maar ik voel me gewoon een beetje leeg. Zal daar wel door komen....

Kerst voorbij.....

De kerstdagen zijn voorbij. Moeilijke dagen. En het rare is weer: de dag ervóór was eigenlijk het moeilijkste. 's Morgens ging het nog wel, maar dan ineens slaat het verdriet toe. Dan kan ik ook niks van Nick hebben, dat vind ik wel moeilijk. Net op het goede moment belde mijn zus........zij kon gelukkig Nick op komen halen. Voor hem is het ook niet leuk als mama zo loopt te mopperen op eigenlijk niks...
Nick ging dus met Corine mee. Ik moest nog even wat boodschapjes halen, daar loop je dan in het winkelcentrum. Alles wat je ziet vind je dan raar en niet leuk. En dan bij de kassa: fijne en gezellige feestdagen mevrouw! Pff, ja u ook..
Maar goed, 's avonds was het allemaal weer wat gezakt en samen met een vriendin naar de kerstnachtdienst geweest.
En toen was het kerst. Nick en ik waren de hele dag bij zus Cobie en zwager John. Was een gezellige dag. Mijn gedachten gingen regelmatig naar vorig jaar, toen waren wij daar ook, mét Jurrie.
Na zo'n dag kom je thuis, leg je Nick op bed en dan zit je eigenlijk een beetje verloren op de bank..
2e kerstdag vond ik wat makkelijker, al was het gemis er natuurlijk ook enorm.
Rare dagen allemaal. Maar goed, nu komt oud & nieuw eraan. Ook weer een dubbel gevoel. Raar ook om een jaar in te gaan, 2010, dat Jurrie niet mee gaat maken....

Iedereen bedankt voor de kaarten, kado's en mails die wij kregen!! Ik heb dit jaar geen kerstkaarten gestuurd. Niet om jullie geen goede kerst te wensen, want dat uiteraard wel, maar omdat ik het moeilijk vind om niet Jur z'n naam er onder te zetten. Maar uiteraard wens ik jullie ook een heel goed, gelukkig en gezond nieuw jaar toe!

2 maanden verder....het is december.......

We zijn de 2 maanden alweer gepasseerd. Wat gaat het snel. Al 2 maanden zonder Jur, ongelofelijk. Ik mis hem zo intens. Ik had al eerder geschreven dat ik wel verwachtte dat de maand december moeilijk zou worden. Maar ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het vliegt me soms zo aan dat alles en iedereen het gezellig maakt en plannen maakt met kerst en oud & nieuw. Gezellig, met elkaar, ja tuurlijk, maar ik mis toch echt iemand, ohh, dat doet echt pijn...heel moeilijk.

Vorige week was ik met mijn zus naar een groot tuincentrum waar ze een grote kerstshow hadden. Normaal vind ik dat altijd erg leuk, dus ik dacht, nu ook maar gewoon doen. Ik vertrok al met een brok in mijn keel en toen ik daar was........ik vond er niks aan! Raar is dat! Je beleeft het zo anders nu! Afgelopen weekend was ook wel het moeilijkste weekend tot nu toe. Zaterdag hebben we sinterklaas gevierd bij Jurrie z'n broer. Vorig jaar waren we daar ook, toen nog met Jur, nu zonder, maar uiteraard wel in onze gedachten! Maar Nick vond het allemaal reuze spannend en heeft er super van genoten!

Zondag ben ik met Nick naar vrienden gegaan, maar ik trok het niet. Na het eten ben ik naar huis gegaan, Nick mocht daar blijven spelen. Zo kon ik me even terugtrekken, had ik even nodig. Die dag vloog ook de december maand me erg aan. Al die gezelligheid. Terwijl ik daar normaal altijd van kan genieten en vond ik het altijd een leuke maand! Maar ja, het is niet leuk als je iemand moet missen. Dus waarom zou ik het huis gezellig maken? Waarom zou ik de kerstboom neerzetten? Tja, voor Nick? Ja dus! Tuurljk! Hij vind het super, dus oke, woensdagmiddag kwam m'n zus om te helpen. Voor mij had het niet gehoeven, ik zit nu 'gezellig' met de kerstboom aan, te bloggen. Ach ja, het hoor erbij.
Ontwijken van dingen doe ik dus zeker niet, al is dat wel heel moeilijk.

Vandaag zijn Nick en ik weer bij Jurrie z'n graf geweest. We hebben er een soort kastje neergezet, waar Nick zijn tekeningen en dingen in kan leggen, zodat ze niet wegwaaien enzo.
Ben ook nog benaderd door een bedrijf voor grafstenen. Moet binnenkort een steen uit gaan zoeken. Phoe, dat zal moeilijk worden. Denk dat ik dat maar in januari ga doe, eerst deze maand door zien te komen!

Ik heb onze ringen naar de juwelier gebracht. Zij gaan er een nieuwe ring van maken. Er komt nog een ring bij, zo worden het drie ringen, heel symbolisch, we zijn (waren) tenslotte met z'n drieën. Ben echt heel benieuwd hoe het eind resultaat gaat worden!

Zo zijn er nog veel dingen die gebeuren moeten. Jur z'n kleding bijvoorbeeld. Het hangt allemaal nog in de kast. Daar hangt het voorlopig ook wel prima. Maar het is wel moeilijk, elke dag zie je weer zijn kleren, schoenen, jas, gitaren enz. Ben vorige week bezig geweest met het sorteren van foto's van Jur. Ik heb een digitale fotolijst en daar heb ik al die foto's opgezet. Nick vind het geweldig. Nick was 3 toen Jur ziek werd, dus heeft hij geen of nauwelijks herinneringen van vóór zijn ziek zijn. Dus ook niet zo heel veel dat ze veel dingen samen deden. En daar heb ik gelukkig heel veel foto's van. Een paar keer per dag staat Nick voor het lijstje te genieten van hun foto's. 'Zit papa nu alwéér met mij te lezen?' hoor ik hem dan ineens zeggen! Geweldig! Dat zijn hele kostbare dingen!

Vergeet bijna te zeggen dat ik sinds vorige week ook weer 1 dag in de week probeer te werken. Was eigenlijk heel spontaan dat ik op maandagochtend dacht: ik ga vandaag maar proberen wat te gaan doen op de zaak. Iedereen was verbaasd dat ik er was! Maar het ging best oke, had er een goed gevoel bij.

Het is en blijft allemaal nog steeds zo onwerkelijk!

Groetjes Betty

Ruim 7 weken verder...

Tijd vliegt. Het is alweer bijna 2 maanden geleden. Voor mij is het nog alsof het vorige week gebeurt is. Je gaat maar door, gebeurt van alles om je heen. Intussen moet je ook nog rouwen. Je kan niet zomaar door gaan. Het verdriet moet eruit. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Maar het gemis gaat steeds meer pijn doen, lijkt het wel. Het gaat steeds dieper. Ook al die dingen die je nu alleen moet doen, doet pijn.
Gisteren kwam Sinterklaas bij Jurrie op z'n werk. Ben er met Nick naar toe geweest en dat was ook heel erg leuk. Maar vervolgens kom je thuis en dan komt het zo op je af dat Jurrie er niet bij was. Dat hij Nick niet heeft kunnen zien genieten. Dat is zo heftig. Ik heb er samen met Nick even om moeten huilen. Ik ben blij dat Nick het toen ook even liet gaan. Doordat hij mijn verdriet regelmatig ziet, hoop ik dat hij hierdoor ook wat beter met zijn verdriet om kan gaan. Dat hij niet alles opkropt maar dat hij ziet dat je het mag laten komen. Denk wel dat dat goed voor hem is. Al is het natuurlijk voor hem ook wel moeilijk om z'n moeder te zien huilen. Maar goed, we huilen hier niet alleen hoor, we hebben ook veel lol en doen leuke dingen samen!

Op den duur zal het allemaal een plekje gaan krijgen in ons leven. Maar zover zijn we nog lang niet. Tijdens Jurrie z'n ziek zijn en ook nu in het verlies, heb ik wel heel veel steun aan m'n geloof. Ik ben erg blij te weten dat ik het niet alleen hoef te doen. En dat ervaar ik ook zo.
Afgelopen week ben ik een midweek weggeweest. Even er tussenuit, even bijtanken. Maar wat doe je dan? Een week in een hotel of een vakantiehuisje leek me helemaal niks, dan voel je je nog meer alleen. Ik kwam uit bij Conferentiecentrum Bethanië in Amerongen, die afgelopen week een Midweek Rouwverwerking hadden, met als thema: rouw-dragen met God. Ik heb daar even heerlijk bij kunnen tanken, maar ook heel veel aan lotgenoten gehad. Je bent er even uit, maar ook bezig met hetgeen waar je middenin zit en dat was heel prettig. Het was een goeie week!
Nick werd opgevangen door z'n tantes, dus die heeft zich ook prima vermaakt!!

Maar goed, ben weer thuis en de maand december staat voor de deur. Moeilijke maand. Maar we gaan ons er door heen slaan. Het zal met veel ups en downs gaan, we zien wel.

Graag wil ik nog even kwijt dat ik blij ben met alle berichtjes die ik krijg van iedereen. Ik wil ze ook graag allemaal beantwoorden, maar het gekke is, ik kan het soms gewoon niet. Ik heb vaak gewoon de puf en de zin niet om m'n mail te beantwoorden. Dit komt waarschijnlijk heel ondankbaar over, maar dat is het absoluut niet! Ik ben juist heel dankbaar voor alle mails en sms-je en kaartjes enz. Maar zoals ik met bijna alles heb op dit moment, het lukt me niet. Ik ben veel van plan, wil een hoop dingen doen, maar er komt niks uit m'n handen. Heel frustrerend, maar ik moet het nu maar even accepteren. Het hoort bij de situatie waar ik nu in zit. En daarom geef ik het ook maar gewoon aan. Het is absoluut geen opzet of onwil, ik vind de berichten heel fijn, maar verwacht maar even niks van mij. Het komt wel weer. En daarom, probeer me gewoon te blijven mailen, bellen, schrijven, sms-en of wat dan ook. Ik hoop dat jullie het begrijpen.....

Liefs Betty

Nick 5 jaar!

Wat was het een feest gisteren! Nick was echt jarig hoor! Zonder kado kwam niemand binnen! Het was voor het eerst dat hij zo'n besef had dat hij jarig was. Erg leuk. Maar ook zo erg dubbel. Zo verdrietig dat Jurrie dit niet meer meemaakt.
Ik schreef in mijn vorige blog al dat deze week in het teken stond van Nick z'n verjaardag. En dat was ook zo. De hele week ben je er mee bezig. Op dinsdag een kado gekocht, op woensdag zijn traktaties. De dagen voor zijn verjaardag vond ik het moeilijkst. Dan besef je zo goed dat je alleen bent. Niks meer samen overleggen. Niks meer samen bedenken. Moet het nu alleen doen. En dat kwam woensdag hard aan bij me. Ik had het erg moeilijk die dag. Voelde me erg alleen en vreselijk verdrietig. Donderdag ging het iets beter.
Donderdagavond kwam zus Coby om met te helpen met het versieren. Ze is ook blijven slapen en dat vond ik heel prettig. Anders ben je 's morgens ook weer zo alleen met Nick. Dus om 7 uur stond Nick bij ons in de kamer: ik ben jarig! Dat tante Coby er was, betekende natuurlijk dat hij nóg een kado kreeg, op deze vroege ochtend! Nick heeft van mij een spelcomputer van V-tech gekregen. Maar het kado van tante Coby was toch wel hét kado, eigenlijk van de hele dag!! Hij kreeg van haar een bus van Playmobil. Schot in de roos! Vandaag heeft hij er de hele dag mee gespeeld! Het moest ook mee naar school, hij vond het geweldig!
Na het ontbijt de traktatie klaar gemaakt en naar school. Daar was het natuurlijk ook een groot feest voor Nick. Uitdelen, naast de juf zitten, hoed op. Geweldig!
's middags kwam alle visite, het was een drukte! Maar erg gezellig. En Nick heeft heeeeeeeel veel mooie kado's gekregen! En ook heel veel kaarten en zelfs kado's over de post!!! Iedereen die een kaart/kado heeft gestuurd willen we hierbij bedanken! Nick vond het geweldig, post, allemaal alleen voor Nick!!
Het was een mooie dag, waarin we Jurrie erg hebben gemist. Raar is dat, dat de dagen ervoor heel moeilijk zijn en de dag zelf wel meevalt. Komt natuurlijk ook wel dat je de hele dag druk bezig bent.
De rust is nu weergekeerd. Vanmiddag was het nog een drukte hier, viel eigenlijk best mee, maar 3 jongens en 1 meisje kunnen heeeeeeeel veel herrie maken ;-)!
Toen Nick gisteravond naar bed ging zei hij dat hij een hele leuke dag heeft gehad maar dat hij papa wel erg heeft gemist.....
Nu breekt een tijd aan dat hij heerlijk met zijn nieuwe speelgoed gaat spelen. Hij is er al mee begonnen, hij zit nu lekker te kleien!!

Groetjes Betty