Ruim 7 weken verder...

Tijd vliegt. Het is alweer bijna 2 maanden geleden. Voor mij is het nog alsof het vorige week gebeurt is. Je gaat maar door, gebeurt van alles om je heen. Intussen moet je ook nog rouwen. Je kan niet zomaar door gaan. Het verdriet moet eruit. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Maar het gemis gaat steeds meer pijn doen, lijkt het wel. Het gaat steeds dieper. Ook al die dingen die je nu alleen moet doen, doet pijn.
Gisteren kwam Sinterklaas bij Jurrie op z'n werk. Ben er met Nick naar toe geweest en dat was ook heel erg leuk. Maar vervolgens kom je thuis en dan komt het zo op je af dat Jurrie er niet bij was. Dat hij Nick niet heeft kunnen zien genieten. Dat is zo heftig. Ik heb er samen met Nick even om moeten huilen. Ik ben blij dat Nick het toen ook even liet gaan. Doordat hij mijn verdriet regelmatig ziet, hoop ik dat hij hierdoor ook wat beter met zijn verdriet om kan gaan. Dat hij niet alles opkropt maar dat hij ziet dat je het mag laten komen. Denk wel dat dat goed voor hem is. Al is het natuurlijk voor hem ook wel moeilijk om z'n moeder te zien huilen. Maar goed, we huilen hier niet alleen hoor, we hebben ook veel lol en doen leuke dingen samen!

Op den duur zal het allemaal een plekje gaan krijgen in ons leven. Maar zover zijn we nog lang niet. Tijdens Jurrie z'n ziek zijn en ook nu in het verlies, heb ik wel heel veel steun aan m'n geloof. Ik ben erg blij te weten dat ik het niet alleen hoef te doen. En dat ervaar ik ook zo.
Afgelopen week ben ik een midweek weggeweest. Even er tussenuit, even bijtanken. Maar wat doe je dan? Een week in een hotel of een vakantiehuisje leek me helemaal niks, dan voel je je nog meer alleen. Ik kwam uit bij Conferentiecentrum Bethanië in Amerongen, die afgelopen week een Midweek Rouwverwerking hadden, met als thema: rouw-dragen met God. Ik heb daar even heerlijk bij kunnen tanken, maar ook heel veel aan lotgenoten gehad. Je bent er even uit, maar ook bezig met hetgeen waar je middenin zit en dat was heel prettig. Het was een goeie week!
Nick werd opgevangen door z'n tantes, dus die heeft zich ook prima vermaakt!!

Maar goed, ben weer thuis en de maand december staat voor de deur. Moeilijke maand. Maar we gaan ons er door heen slaan. Het zal met veel ups en downs gaan, we zien wel.

Graag wil ik nog even kwijt dat ik blij ben met alle berichtjes die ik krijg van iedereen. Ik wil ze ook graag allemaal beantwoorden, maar het gekke is, ik kan het soms gewoon niet. Ik heb vaak gewoon de puf en de zin niet om m'n mail te beantwoorden. Dit komt waarschijnlijk heel ondankbaar over, maar dat is het absoluut niet! Ik ben juist heel dankbaar voor alle mails en sms-je en kaartjes enz. Maar zoals ik met bijna alles heb op dit moment, het lukt me niet. Ik ben veel van plan, wil een hoop dingen doen, maar er komt niks uit m'n handen. Heel frustrerend, maar ik moet het nu maar even accepteren. Het hoort bij de situatie waar ik nu in zit. En daarom geef ik het ook maar gewoon aan. Het is absoluut geen opzet of onwil, ik vind de berichten heel fijn, maar verwacht maar even niks van mij. Het komt wel weer. En daarom, probeer me gewoon te blijven mailen, bellen, schrijven, sms-en of wat dan ook. Ik hoop dat jullie het begrijpen.....

Liefs Betty

Nick 5 jaar!

Wat was het een feest gisteren! Nick was echt jarig hoor! Zonder kado kwam niemand binnen! Het was voor het eerst dat hij zo'n besef had dat hij jarig was. Erg leuk. Maar ook zo erg dubbel. Zo verdrietig dat Jurrie dit niet meer meemaakt.
Ik schreef in mijn vorige blog al dat deze week in het teken stond van Nick z'n verjaardag. En dat was ook zo. De hele week ben je er mee bezig. Op dinsdag een kado gekocht, op woensdag zijn traktaties. De dagen voor zijn verjaardag vond ik het moeilijkst. Dan besef je zo goed dat je alleen bent. Niks meer samen overleggen. Niks meer samen bedenken. Moet het nu alleen doen. En dat kwam woensdag hard aan bij me. Ik had het erg moeilijk die dag. Voelde me erg alleen en vreselijk verdrietig. Donderdag ging het iets beter.
Donderdagavond kwam zus Coby om met te helpen met het versieren. Ze is ook blijven slapen en dat vond ik heel prettig. Anders ben je 's morgens ook weer zo alleen met Nick. Dus om 7 uur stond Nick bij ons in de kamer: ik ben jarig! Dat tante Coby er was, betekende natuurlijk dat hij nóg een kado kreeg, op deze vroege ochtend! Nick heeft van mij een spelcomputer van V-tech gekregen. Maar het kado van tante Coby was toch wel hét kado, eigenlijk van de hele dag!! Hij kreeg van haar een bus van Playmobil. Schot in de roos! Vandaag heeft hij er de hele dag mee gespeeld! Het moest ook mee naar school, hij vond het geweldig!
Na het ontbijt de traktatie klaar gemaakt en naar school. Daar was het natuurlijk ook een groot feest voor Nick. Uitdelen, naast de juf zitten, hoed op. Geweldig!
's middags kwam alle visite, het was een drukte! Maar erg gezellig. En Nick heeft heeeeeeeel veel mooie kado's gekregen! En ook heel veel kaarten en zelfs kado's over de post!!! Iedereen die een kaart/kado heeft gestuurd willen we hierbij bedanken! Nick vond het geweldig, post, allemaal alleen voor Nick!!
Het was een mooie dag, waarin we Jurrie erg hebben gemist. Raar is dat, dat de dagen ervoor heel moeilijk zijn en de dag zelf wel meevalt. Komt natuurlijk ook wel dat je de hele dag druk bezig bent.
De rust is nu weergekeerd. Vanmiddag was het nog een drukte hier, viel eigenlijk best mee, maar 3 jongens en 1 meisje kunnen heeeeeeeel veel herrie maken ;-)!
Toen Nick gisteravond naar bed ging zei hij dat hij een hele leuke dag heeft gehad maar dat hij papa wel erg heeft gemist.....
Nu breekt een tijd aan dat hij heerlijk met zijn nieuwe speelgoed gaat spelen. Hij is er al mee begonnen, hij zit nu lekker te kleien!!

Groetjes Betty

5 1/2 week verder....

De eerste maand is alweer voorbij. Meer dan 5 weken al zonder Jur. Een hele rare tijd moet ik zeggen. Ik voel me per dag verschillend. Het slapen gaat tegenwoordig ook wat minder, daardoor ben ik best moe. Emotie en verdriet doen hele rare dingen met je. Ik zou van alles willen doen, maar het komt bijna niks uit mijn handen. Beetje roerloos voel ik me.
Het is dat Nick 's morgens naar school gebracht moet worden. Hierdoor kom ik op tijd uit bed en doe de dingen die moeten gebeuren. Ik denk dat als ik dat niet zou hebben, ik ook niet echt een reden zou hebben om mijn bed uit te komen. Nu moet je wel en doe je het ook. En dat is ook prettig, moet ik zeggen. Je gaat door. Je moet door.
Iedere keer weer een stukje meer afscheid nemen. Contracten die op mijn naam gezet moeten worden. Donderdag is Jur z'n auto opgehaald. Ook weer een moeilijk moment. Jur was trots op z'n auto! Ik had de auto wel kunnen kopen, maar deze is echt te groot en daardoor te duur voor mij. Daarom heb ik een nieuwe auto gekocht die ik vrijdag op kon halen. Leuke auto, een Toyota. Ben er wel blij mee, maar het is een andere blijheid dan die ik had toen we de Skoda kregen. Het voelt anders. Logisch ook. Alles heeft een andere lading en betekenis gekregen voor me.

Komende week staat in het teken van Nick z'n verjaardag. Vrijdag wordt hij 5 jaar. Moeilijke dag ook weer. Heb ook geen idee wat voor kado ik voor hem moet gaan kopen. Raar is dat. Voorheen wist ik dat altijd wel. Moet ook nog even gaan bedenken wat hij gaat trakteren. Dat soort dingen doe je nu een soort van op de automatische piloot, ik beleef er niet echt plezier aan. Terwijl ik altijd behoorlijk voorpret had! Nou ja, zal ooit wel weer komen, hoop ik.

En dan ook Sinterklaas. Gister maar niet naar de intocht geweest. Al die drukte. En het regende ook wel heel erg hard, dus ik had een goed excuus naar Nick ;-) We hebben lekkere dingen gehaald en hebben het lekker op tv gekeken. Nick heeft gisteravond z'n schoen gezet. Helemaal niet leuk om dat alleen te moeten doen!! Heb wel gelachen hoor. Nick wilde een verlanglijstje maken. Leuk die woorden die hij dan verzint! En vanmorgen kwam hij met het kadootje aanlopen: Mama, kijk nou wat een klein kadootje! (beetje verwend ofzo? ;-) Gelijk maar even een goed gesprekje gehad ;-)

We gaan straks de maand december in. Moeilijke maand, zie er ook wel een beetje tegenop. Maar ja, eerst deze maand maar door komen. Bij de dag leven.....

Groetjes Betty

3 november........

Vandaag een moeilijke dag. We hadden het allemaal zo anders gewild en gedacht....slingers ophangen, ontbijt op bed, Nick kadootjes verstoppen. Het zijn nu alleen herinneringen. Maar vanmorgen al vroeg een verrassing. Ik lag in mijn bed te denken aan het ontbijt op bed wat ik altijd maakte voor Jurrie zijn verjaardag. Zat even te bedenken om het dan samen met Nick te doen. Maar had er geen zin in. Dan maar gewoon normaal, zoals elke morgen...... Toen ging de bel......kwart over 7????
Staat er een mevrouw met een grote en kleine doos in haar handen, voor de deur, helemaal vol met lekkere dingen!!!! Kijk, daar werd ik vrolijker van!! Geweldig, dus toch het ontbijt op bed, hoe raar kan het lopen! Het was heerlijk, Bert, Marga, Tim en Luuk, super bedankt voor dit ontbijt, het maakte het opstaan een stukje makkelijker.
Maar goed, de dag is nog niet voorbij. We zien wel wat de dag ons/me brengt. Ik ga vandaag nog even wat appeltaart bij mijn broer ophalen (was over van de begrafenis en ligt nu in de diepvries daar). Jur is er vandaag niet meer bij, maar als hij er wel zou zijn dan zou hij het liefst een hele appeltaart eten denk ik!! Dus wij gaan vandaag ook flink aan de appeltaart......met slagroom.

Groetjes Betty