Ruim 7 weken verder...

Tijd vliegt. Het is alweer bijna 2 maanden geleden. Voor mij is het nog alsof het vorige week gebeurt is. Je gaat maar door, gebeurt van alles om je heen. Intussen moet je ook nog rouwen. Je kan niet zomaar door gaan. Het verdriet moet eruit. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag. Maar het gemis gaat steeds meer pijn doen, lijkt het wel. Het gaat steeds dieper. Ook al die dingen die je nu alleen moet doen, doet pijn.
Gisteren kwam Sinterklaas bij Jurrie op z'n werk. Ben er met Nick naar toe geweest en dat was ook heel erg leuk. Maar vervolgens kom je thuis en dan komt het zo op je af dat Jurrie er niet bij was. Dat hij Nick niet heeft kunnen zien genieten. Dat is zo heftig. Ik heb er samen met Nick even om moeten huilen. Ik ben blij dat Nick het toen ook even liet gaan. Doordat hij mijn verdriet regelmatig ziet, hoop ik dat hij hierdoor ook wat beter met zijn verdriet om kan gaan. Dat hij niet alles opkropt maar dat hij ziet dat je het mag laten komen. Denk wel dat dat goed voor hem is. Al is het natuurlijk voor hem ook wel moeilijk om z'n moeder te zien huilen. Maar goed, we huilen hier niet alleen hoor, we hebben ook veel lol en doen leuke dingen samen!

Op den duur zal het allemaal een plekje gaan krijgen in ons leven. Maar zover zijn we nog lang niet. Tijdens Jurrie z'n ziek zijn en ook nu in het verlies, heb ik wel heel veel steun aan m'n geloof. Ik ben erg blij te weten dat ik het niet alleen hoef te doen. En dat ervaar ik ook zo.
Afgelopen week ben ik een midweek weggeweest. Even er tussenuit, even bijtanken. Maar wat doe je dan? Een week in een hotel of een vakantiehuisje leek me helemaal niks, dan voel je je nog meer alleen. Ik kwam uit bij Conferentiecentrum Bethanië in Amerongen, die afgelopen week een Midweek Rouwverwerking hadden, met als thema: rouw-dragen met God. Ik heb daar even heerlijk bij kunnen tanken, maar ook heel veel aan lotgenoten gehad. Je bent er even uit, maar ook bezig met hetgeen waar je middenin zit en dat was heel prettig. Het was een goeie week!
Nick werd opgevangen door z'n tantes, dus die heeft zich ook prima vermaakt!!

Maar goed, ben weer thuis en de maand december staat voor de deur. Moeilijke maand. Maar we gaan ons er door heen slaan. Het zal met veel ups en downs gaan, we zien wel.

Graag wil ik nog even kwijt dat ik blij ben met alle berichtjes die ik krijg van iedereen. Ik wil ze ook graag allemaal beantwoorden, maar het gekke is, ik kan het soms gewoon niet. Ik heb vaak gewoon de puf en de zin niet om m'n mail te beantwoorden. Dit komt waarschijnlijk heel ondankbaar over, maar dat is het absoluut niet! Ik ben juist heel dankbaar voor alle mails en sms-je en kaartjes enz. Maar zoals ik met bijna alles heb op dit moment, het lukt me niet. Ik ben veel van plan, wil een hoop dingen doen, maar er komt niks uit m'n handen. Heel frustrerend, maar ik moet het nu maar even accepteren. Het hoort bij de situatie waar ik nu in zit. En daarom geef ik het ook maar gewoon aan. Het is absoluut geen opzet of onwil, ik vind de berichten heel fijn, maar verwacht maar even niks van mij. Het komt wel weer. En daarom, probeer me gewoon te blijven mailen, bellen, schrijven, sms-en of wat dan ook. Ik hoop dat jullie het begrijpen.....

Liefs Betty