Half jaar

Vandaag is het alweer een half jaar geleden dat Jurrie is overleden. Soms lijkt het heel ver weg, soms nog heel dichtbij.

In mn vorige blog had ik het er al even over, Jurrie z'n muziek spullen. Tijdens Jurrie zijn ziekte heeft hij een document gemaakt waarin hij een aantal mensen toespreekt en ook een aantal praktische dingen noemt. Daarin verteld hij ook dat hij wilde dat zijn muziekspullen allemaal worden verkocht en dat het geld op een spaarrekening wordt gezet voor als Nick later een hobby krijgt. Goed doel! Begin van de maand begon ik te merken dat ik er wel klaar voor was om daar mee te gaan beginnen. Jurrie had in dat document ook vrienden genoemd die hiermee wel zouden willen helpen, dus ik heb hun benaderd. En zij wilden dat graag doen. Dus op een zaterdag zijn wij met z'n vieren naar de zolder gegaan en hebben al Jur z'n spullen uitgezocht. Wat een spullen had hij zeg! Phoe! Maar ze hebben het onderling verdeeld en meegenomen en een aantal dingen staan al op marktplaats of zijn zelfs al verkocht, dus dat gaat goed. Maar goed, ook dat is weer een stukje wat je weer afsluit. Het voelde alsof Jurrie weer een stukje uit huis ging. Maar aan de andere kant voelde het ook wel goed. Nick en ik moeten verder en we krijgen Jurrie niet terug door zijn spullen te laten staan.
Dus toen was de zolder leeg. En dat vond ik ook moeilijk. Nu was het echt een lege plek. Gelukkig kon er snel begonnen worden met verbouwen. Er zijn dakramen geplaatst en er is een wand gezet. Er wordt een mooie kamer voor Nick gemaakt. Hij krijgt echt een super kamer! Ik vond het heel belangrijk om ook echt een andere bestemming aan de zolder te geven, zodat het niet altijd een lege plek blijft. Nick vind het helemaal geweldig en is het al helemaal aan het inrichten. Het is nog niet klaar, maar het gaat wel snel. Ook dat heb ik dan weer afgesloten. Zo ga je langzaam stapjes verder, maar wel op mijn eigen tijd.

En ook heb ik eindelijk de moed gevonden om een grafsteen uit te zoeken. Dat was echt niet makkelijk. Ik wist precies wat ik niet wilde.........maar ja, wat dan wel..... Maar het is gelukt.........het is een mooie steen geworden. Nog niet definitief besteld, maar dat gaat binnenkort gebeuren. Maar goed, misschien moet ik toch nog wat gaan veranderen. Want de steenhouwer vertelde dat er maar 1 zo'n steen hier op de begraafplaats stond en dat deze pas geplaatst was. Toen ik maandagochtend bij het graf van Jurrie aan kwam lopen, zag ik op het graf direct naast Jur deze steen!!! Ongelofelijk! Ben er dus nog niet helemaal uit of ik het doe. Maar ja, dan moet ik weer wat anders uitzoeken en dat zal lastig worden!

Pasen vond ik een moeilijk weekend. Nick was logeren, dus dat was voor mij wel goed om even ook mn verdriet weer toe te laten. In de kerk wordt met pasen de opstanding van Jezus gevierd. De weken ervoor zijn het de lijdensweken en dan wordt er veel over de dood gepreekt. En dat vond ik ook heel moeilijk. Ik kijk nu zo anders tegen die dingen aan. Nick had ook paasfeest in de kerk van school, op het podium een lied zingen, hij vond het geweldig! Ik ook, was trots, maar miste Jurrie.... En ook met pasen in de kerk, natuurlijk is het fijn om dat te vieren, maar ik zeg het maar heel eerlijk, mijn gedachten gingen naar mijn man die nog wel in het graf ligt....kon dus niet echt blij worden, want ik mis hem heel erg! Zeker op zulke dagen! 2e paasdag is echt een familiedag, leuke dingen doen met elkaar. Ik had er geen zin in, dus ben ik maar op zolder gaan verven......

De laatste tijd vliegt het me heel erg aan dat ik het eigenlijk gemeen vind wat ons is overkomen. Ik weet dat ik er niks mee kan, maar dat zijn wel gedachten die bij me op komen en die me ook verdrietig maken. Is een fase waar ik doorheen moet, maar dat is niet makkelijk. Het blijft dus heel erg met ups en downs gaan, dat maakt me ook best wel moe. Elke ochtend is het eigenlijk weer een verrassing wat voor dag ik ga krijgen. En dan de onverwachte momenten, dat er iets gebeurt wat je ineens heel erg kan aangrijpen en verdrietig maakt. De meeste gebeurtenissen daar kan je je op voorbereiden, maar er gebeuren ook natuurlijk wel eens dingen onverwachts. En dat is moeilijk. Vaak merk ik dat ik me dan een soort van afsluit, m'n gevoel uitschakel. En als ik dan thuis kom of als ik dan alleen ben dan komt het er pas uit.

Deze week ben ik ook bij een herdenkingsbijeenkomst geweest van het Hospice. Hier werden de mensen herdacht die het afgelopen half jaar in het hospice zijn overleden. Bij het noemen van Jur z'n naam kon ik een roos pakken en aan de roos werd een kaartje gedaan. Deze werd dan in een vaas gezet en heb een kaarsje aangestoken. Werd allemaal heel netjes gedaan. Er werd daar ook een gedicht voorgelezen welke ik graag met jullie wil delen. Hierin komt heel duidelijk naar voren wat verdriet met je doet:

Verdriet verandert

Verdriet verandert
jezelf.
Verdriet doet je
anders horen,
anders zien,
anders waarnemen,
anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.

Verdriet verandert
je contacten,
je levenszin,
je levensverwachting.
Verdriet verandert
je interesses.
Verdriet verandert
de mensen om je heen.

Verdriet maakt je
vergeetachtig soms,
maar nooit vergeet je
wie eens jouw
leven anders maakte,
hoop,
zin en levenslust gaf,
een nieuwe kleur.

Verdriet verandert
ook zelf.
Zwaar als het kan zijn,
loodzwaar,
bijna niet te verdragen -
kan het anders worden,
lichter soms,
maar nooit vergeet je
wie eens jouw leven
anders maakte.

Verdriet kun je niet alleen
verdragen.
Verdriet kan anders worden,
als er mensen meedragen.

Groetjes Betty