3 weken verder

En het zijn alweer 3 weken. Het lijkt of de tijd kruipt, maar ook of het heel snel gaat. Heel raar. Het voelt ook raar en leeg. Moet ook zeggen dat ik het bloggen ook heel raar vindt. Het afgelopen jaar ging de blog altijd over Jurrie, nu schrijf ik over mezelf. Daar moet ik erg aan wennen. Ook als iemand aan mij vraagt hoe het gaat. Het afgelopen jaar praatte ik direct over hoe het met Jur ging, want ging het met hem goed, dan ging het met mij goed, ging het met hem slecht dan met mij ook. Maar nu gaat het direct over mij en daar moet ik erg aan wennen.
Maar goed, op het stukje dat ik vorige week op de blog heb gezet, heb ik hele goede reacties gekregen, dus daarom zal ik proberen om regelmatig wat te schrijven over hoe het hier nu gaat.

Afgelopen week was weer een week met ups en downs. Het verdriet komt met vlagen en is niet te voorspellen. Hoe het weer buiten is, slaat ook heel erg op mijn stemming. Maandag bijvoorbeeld, toen was het een regenachtige dag. Toen ik Nick naar school had gebracht ben ik gewoon weer terug gegaan m'n bed in. Ik kon gewoon niet op blijven. Voelde me ook een soort duizelig. Dat is ook het rare. Er gebeuren dingen met me, waar ik geen vat op heb. Ineens wordt ik erg misselijk en heb ik een koortsig gevoel. Nog geen 5 minuten later komt er een grote huilbui. Ik weet nu wat 'ziek van verdriet' inhoudt.

Maandagmiddag kreeg ik ook een mailtje binnen van Feikje. Jurrie heeft een lange tijd met haar gewandeld, tijdens zijn ziekzijn. Hierdoor kwam ik ook in contact met haar en ben toen gaan hardlopen, onder begeleiding van Feikje. Sinds de zomer heb ik dat niet meer gedaan, omdat ik Jurrie niet meer alleen kon laten. Maar nu mailde ze en toen dacht ik, ik moet eigenlijk weer gaan hardlopen. Goed voor m'n conditie en het is even afleiding. Maar het hardlopen heeft altijd zo in het teken van Jurrie gestaan, dat ik zo emotioneel werd toen ik in het mailtje schreef dat ik weer wilde gaan hardlopen! Pfff, dat was raar. Maar ik ben geweest, vanmorgen. Feikje wist dat ik het moeilijk vond, dus we hebben eerst een heel stuk gewandeld en een hele andere route genomen. Ik vond het heerlijk. Volgende week weer!!

Wat ik op het moment ook erg heb is, overal waar ik loop of kom denk ik: hier zal ik nooit meer met Jurrie lopen/komen. Dat is ook zo verdrietig. Het nooit meer dringt steeds meer door en komt steeds dieper binnen. Ik loop eigenlijk een beetje verdwaasd rond en ben mijn helft kwijt. Ik zal mezelf opnieuw moeten leren kennen en een nieuw leven moeten gaan opbouwen. Dat is heel erg moeilijk en zal met veel horten en stoten gaan. Maar Jurrie zal niet willen dat ik in een hoekje ga zitten niks doen. Dus ik ga er voor, maar het zal absoluut niet makkelijk worden en ik realiseer me ook dat dit ook niet in een paar maanden gedaan is. Ik leef weer per dag en kijk per dag wat ik aan kan of niet.

Heb afgelopen week ook een eindgesprek met de neuroloog gehad. Was een fijn gesprek. We hebben het ziekteverloop besproken. Het was goed om dit gesprek te hebben gehad. Ze was altijd heel erg betrokken en nam/neemt ook echt de tijd voor je. Dat maak je niet vaak mee met artsen. Alleen ook weer heel vreemd om hier zonder Jurrie naar toe te gaan... (gelukkig was schoonzus Marga mee).

Nick wil regelmatig naar het graf van papa. En dat doen we ook. Vanmiddag zijn we weer even geweest. Nick praat dan honderduit. Tegenwoordig knutselt hij veel en maakt ook regelmatig wat voor papa. Hij wil het dan bij het graf neerleggen. Moeten we nog even wat voor verzinnen, zodat het niet na 1 regenbui al wegspoelt! Een tekening kan je lamineren, maar Nick maakt hele boeken!! Hij gaat er goed mee om, daar ben ik blij mee.

Groetjes Betty