Even een berichtje over hoe het nu met ons gaat.
Het is vandaag alweer 2 weken geleden dat Jurrie is overleden. Het is nog steeds onwerkelijk. De tijd tussen overlijden en begrafenis is als een roes voorbij gegaan. Wat waren er veel mensen op de begrafenis! En de stoet naar de begraafplaats, ik vond het heel indrukwekkend. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor hun aanwezigheid en ook de enorme hoeveelheid kaarten heeft me echt heel veel goed gedaan en dat doet het nog steeds. Er komen nog steeds kaarten binnen en het is fijn te merken dat er zoveel mensen aan ons denken en voor ons bidden.
Nu is het stil in huis. Ik voel me alleen, stil, raar, verdrietig, verdoofd. Het is vreemd om nu zoveel tijd te hebben. Niet meer overal aan te hoeven denken. Tot een paar dagen geleden ging het nog wel. Ik dacht nog: Nou, als het zo blijft, dan valt het nog wel mee. Maar ondertussen merkte ik dat ik het verdriet niet durfde toe te laten, bang dat ik in ga storten ofzo. Eigenlijk gewoon bang voor de pijn die ik ga voelen.
Maar die pijn zit er, en die kan ik niet wegduwen of negeren. Het komt zoals het komt.
Vandaag voel ik me down, terneergeslagen, verdrietig. Slecht geslapen vannacht omdat Nick koorts had/heeft.
Ik begin Jurrie te missen in alles wat ik doe. De simpelste dingen als tandenpoetsen is nu heel anders. Even bij Nick kijken voor we naar bed gaan, ik deed het al een tijd alleen, maar nu doe ik het echt alleen.
Ik heb me tijdens Jurrie zijn ziekte weleens afgevraagd hoe het zou zijn om alleen te zijn, hoe het zou voelen. Ik had daar mijn gedachten over. Maar ik moet eerlijk zijn, dit is niet voor te bereiden, het is niet in te denken hoe dat voelt. Het is ook niet uit te leggen. Het is onbeschrijfelijk.
Hoe nu verder? Geen idee. Ik weet wel dat het weer een moeilijk jaar wordt. Over 2 weken, 3 november, zou Jurrie 37 jaar worden.............hoe ga ik die dag indelen? Ik weet het niet.
Nick is ook verdrietig. Hij praat er veel over en ook in zijn spel komt het veel naar voren. Daar ben ik blij om. We proberen samen om Jurrie een plekje te geven in het leven wat we nu hebben. Dat is even zoeken, maar het lukt ons wel. Nick is een kanjer, hij lijkt op z'n papa......
Liefs Betty
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
6 opmerkingen:
Hoi Betty,
Durfde bijna niet meer op deze link te drukken, blij dat ik het wel gedaan hebt, en toch fijn nog iets van je te lezen. Jur is ook bij mij elke dag in gedachte! Heel veel sterkte voor jou en je kleine mannetje!
Monique
Zolang jij er wat aan hebt Betty, gewoon af en toe een stukje blijven schrijven; misschien helpt het een klein beetje in je rouwproces om dingen van je af te schrijven.
STERKTE!
Dag Betty, ik drukte ook wat aarzelend op de link en ik was verrast dat je weer een stukje hebt geschreven. Ik bewonder je openheid en kwetsbaarheid naar buiten toe! Veel sterkte, we blijven voor jullie bidden!
Theo & Marjan
Hallo Betty,
De moeilijkste tijd is nu gekomen, je hebt nu alle tijd om stil te staan bij een roerig jaar. En bij Jurrie. Ook kom je nu toe aan jezelf, maar dat dat heel eng is en confronterend, geloof ik direct. Ik wens je daar zoveel sterkte en kracht voor!
Groeten,
Brenda
Lieve Betty,
We klikken nog regelmatig op de link naar Jurrie's blog. Het is nog zo raar dat dit boek nu 'dicht' is. Onbewust hoop je toch weer iets nieuws te lezen. Dank je voor het laten weten hoe het met jullie gaat. We denken aan jullie en hopen jullie gauw weer te zien!
Matthijs en Sabine
We spreken gauw wat af.
Een reactie posten