Lees het, of niet. Net als de afstandbediening van de TV; je hebt zelf de controle.

Het gesprek van de dag: Jur z'n blog, de ochtendgroet staat hieronder.

Gisterenavond waren Arco en schoonzus Corine hier nog even, we hadden een vrij onderhoudend gesprek met elkaar (wat overigens de laatste weken nogal gebeurd hier huis....)

De vraag: "Jur, denk je vaak na over doodgaan." werd gesteld en mijn antwoord is eigenlijk: nee. Waarom niet? Nouja, allereerst moeten we met opgeheven hoofd de strijd aan gaan, tuurlijk is de dood op dit moment vrij dichtbij, maar zeg nou zelf; dat kan zomaar voor iedereen gelden. (Daar waren Frans en ik het 's middags ook roerend over eens.) Kortom, nee eigenlijk niet. Waar ik wel vaak aan denk ik hoe het met jullie allemaal zou zijn/gaan als het me overkomt; zelf merk ik daar niets van, maar dat lijkt me afschuwelijk om mee te maken. Ik begrijp heel goed dat een "buitenstaander" zich afvraagt wat ik voel of denk in die richting, maar de aanwezigheid van de mogelijkheid lijk ik een soort van boven te zweven (neen, ik ben geen zweverig tiep, echt niet) ik denk en heb zo het idee dat als je nu midden in die vrees zou zitten, dat het je kan deprimeren en slecht is voor je vechtlust en doorzettingsvermogen.

Ik sluit me er niet bewust voor af, het overkomt me (gelukkig) niet. Ik heb wel af en toe enorme emotionele momenten, dat is ook niet helemaal gek en ook dat hoort er bij. Schroom overigens niet om dat soort vragen te blijven stellen hoor, naast vele harten onder de riem, kan dat voor veel mensen ook een boel onzekerheid wegnemen, je hebt namelijk te maken met iets heel extreems. De kreet "het leven is zo hard als een krentenbol, er zitten allemaal harde stukken in" heb ik van Freek, één van de collega's van tig jaar geleden, waar ik nu plots weer contact mee heb door deze narigheid, hij voedt Thaise mensen op met mijn gevleugelde: "ahh, op die fiets", van mij; zo komen lijfspreuken de hele wereld over; lachen toch!?

Voor de rest is het natuurlijk geweldig dat we inmiddels een maand verder zijn en ik/we al zoveel dingen hebben kunnen doen, daar zijn we erg blij mee! Gisteren vielen er nog wat puzzelstukjes op z'n plek doordat Arco en Corine nog wat meer info gaven die ik niet kende (Do is ook geweest, te gek man!) Zoveel mensen aan m'n bed gehad, waar ik echt geen idééé van heb! Een gesprek aangingen, waarop ik enkel met een verwarde kop op reageerde dat ik moest pissen, geweldig! Beter een camera meenemen volgende keer en je nooit meer bezwaard of te veel voelen; je maakt allen deel uit van m'n leven, tenzij je na het bezoek besluit m'n huis leeg te roven, omdat je weet dat ik daar lig.

Mensen tot ziens, vandaag word hopenlijk weer een fijne dag! Pluk de dag!

Jur