Dag 1 zit er op..

Zo....de kop is er af zou je doorgaans zeggen, maar dat klinkt een tikkie oneerbiedig, ik kreeg al op m'n falie toen ik "ik laat me niet kisten" in de mond nam tijdens een intake in het HAGA :-)

Het was een bijzondere dag vandaag, de start van de behandeling. We moesten er vroeg uit want onze oude buur Mischa zou natuurlijk voor de tuin komen. 't Is weer winterklaar allemaal en staat er weer spik en span bij :-) Z'n vrouw Sandy kwam gezellig op de koffie. Nick was in een "buiten zinnen" bui vandaag, ik vraag me wel eens af of hij dat van mij heeft of van Betty; of dat er stiekem iets in het ontbijt verwerkt zit wat hem zo maakt ;-)

Anyways, ik voel al dat er wat mensen op de F5 toets zitten te hameren, hier komt ie; wat is er nou gebeurd vandaag ? Betty kreeg een opruimwoede van de zenuwen, ik had zelf gelukkig nergens geen last van, gewoon van het begin tot het einde kwam het over me heen, ik kan er niets aan doen en wil dat ook niet :-) We werden door de door het Trias gesponsorde taxi opgehaald, dat is begeleid vervoer zoals dat heet; dus iedere dag op en neer samen met iemand die begeleid (familielid, vriend, iemand die je zelf inroosterd) in het geval van een epileptische aanval of andere verontrustende zaken die voor kunnen vallen onderweg, goed geregeld. De taxi was in dit geval een soort busje van de lokale keukenboer met een blauw kenteken, de chauffeusse was een dame uit Zuid Afrika met een stevig engels accent; leuk mens. Deze mensen maken wat mee zeg héé; 't is bijna allemaal zielig wat je hoort onderweg, dus hebben we het maar over Obama en het weer gehad enzo. De rit was kort (30 minuten) dus we hadden nog ruim de tijd navraag te doen naar de trouwring: helaas....

Toen doorlopen naar de kelder waar alle bestralingsruimtes zijn, beetje ruimtevaart gebeuren daar, ik moet me de komende tijd meestal volgens het schema melden bij ruimte Apollo, leg daar een bezoekkaart neer en hoef maar hooguit 5 minuten te wachten (niet de moeite dus om uberhaupt de Revu, Panorama of Story van de stapel te pakken toch ?) Nadat ik binnen gelaten was, ging de deur op slot en moest ik op een kneiterharde tafel liggen en ging het masker om, dit keer vele malen strakker, aangezien m'n gezicht een stuk dikker is geworden (na afloop waren de afdrukken goed zichtbaar....) Ik kreeg een korte uitleg van de radioloog (ze stellen zich allemaal voor met voor- en achternaam, echt prettig om zo behandeld te worden) over het aantal plaatsen ze gaan bestralen inclusief het aantal seconden of nanoseconden, dat de tafel waar je op ligt nog gedraait gaat worden en dat sommige mensen soms blauw licht zien in hun hoofd (speeeesss, maar ik heb 't niet gezien hoor...) Wel had ik het idee een schroeilucht te ruiken; onzin natuurlijk; maar dat versterkt wel het gevoel dat er iets gebeurde :-)

Het liggen was geen pretje, 't is gelukkig maar 10 minuten tot een kwartier, maar het masker zat gigantisch strak zeg, allemensen....ik heb gelukkig niet zo'n last van claustrofobie, maar ik kan me voorstellen dat mensen in paniek raken; ga maar eens liggen en vraag 4 mensen je hoofd vast te houden terwijl jij voor je gevoel alleen op je onderrug en schouderbladen ligt en ondertussen de neiging hebt met je hoofd omhoog te willen komen.......maar het valt allemaal wel mee; zeker als je weet wat het te behalen einddoel is. Je hoort dus de mensen om je heen elke keer terug komen, dan zeggen ze dat ze weer even weg gaan, dan hoor je mmmmmmmm en dan komt er een buzzzzz en tijdens die buzzzzz hou ik m'n adem in om zo stil mogelijk te blijven liggen, lijkt me dé manier om zo min mogelijk mijn hoofd of onderdelen in of van mijn hoofd te bewegen. Adem inhouden is genetisch bepaald bij mij en Nick, als we gespannen zijn of ingespannen gaat dat moeiteloos, 's nie goed.....ik weet het, maar goed....we doen dat nou eenmaal. Al met al is het zo voorbij en sta je weer buiten, met de taxi naar huis; dit gaat dus de komende weken zo door.

Ik zou bijna vergeten dat ruim een uur vóór vertrek de chemopil nog geslikt moest worden, de watten in de verpakking om die pil heen bevatten een soort vettig spul waardoor het doorslikken van zo'n reuze capsule een stuk gemakkelijker gaat dan je denkt. Eerder vandaag heb ik ook al antibiotica geslikt en uiteraard de rest wat al geslikt moest worden. Dit alles gaat goed, omdat het volgens een vaste procedure gaat en omdat zuster Betty dit allemaal regelt en in de smiezen houdt, net zoals de dagelijkse schema's voor de ritten en meerijden; ik zou me geen raad weten, stommeling dat ik ben verlies ik ook nog eens één van de bewijzen waarmee dat 11 jaar geleden is verzegeld.

Nu, ik heb heerlijk gegeten vandaag verder en voel me prima, laten we hopen dat dat zo blijft de komende tijd. 't Is allemaal een bijzondere tijd te noemen, raar gedoe. Ik voeg nog een foto bij van een bestralingsapparaat, niet dat dat nou zo bijzonder is, maar goed, dan heb je een indruk.

Welterusten en tot morgen allemaal!

Jur