Berichtje

De ontwikkelingen hier gaan maar door, daarom weer een update voor de blog.
Met Jurrie gaat het heel wisselend. De ene keer loopt hij zo naar de wc, de andere keer is hij heel onvast en valt bijna. Helaas is hij deze week ook door zijn benen gezakt. Gelukkig geen verwondingen, maar wel een teken dat er steeds meer kleine uitvalverschijnselen om de hoek komen kijken.
Ook is Jurrie regelmatig erg duizelig. Dit had hij eerst alleen tijdens het lopen, hij heeft het nu ook als hij in bed ligt.De hoofdpijn neemt toe, hierdoor wordt hij ook regelmatig misselijk en hebben nu al 2 keer gehad dat hij behoorlijk moet braken. De huisarts heeft besloten om 3 keer per dag pijnstillers te geven. Dit gaan we een paar dagen aankijken, als dit niet helpt dan zal ze starten met morfinepleisters.
Ook heb ik al 2 keer gemerkt, en dat was iedere keer rond 8 uur 's avonds, dat hij heel erg gaat trillen en raar gaat praten, z'n ogen staan dan wat vreemd. Geen idee wat het is, geen epilepsie, want dan zou hij niet aanspreekbaar zijn. Het zal met de druk in zijn hoofd te maken hebben.
Verder merk ik aan Jurrie dat de drukte van Nick ook te veel wordt voor hem. Hij kan dat niet echt meer hebben. En om Nick dan in te moeten houden of iedere keer bij iemand laten spelen, dat is ook niet goed.
Door al deze dingen is het eigenlijk moeilijk om alleen te zijn met Jurrie. Eigenlijk moet ik altijd iemand bij me hebben die kan helpen. Maar ja, constant iemand hier erbij is druk voor Jur maar ook niet echt prettig voor mij.
Daarom heb ik nu het besluit genomen om Jurrie naar de hospice te laten gaan. Dit is niet zomaar een besluit. Vreselijk moeilijk. Mijn verstand zegt ja, mijn gevoel zegt nee. Ik ben me er heel erg van bewust dat als Jurrie daar heen gaat, hij niet meer thuis komt en dat maakt het verschrikkelijk moeilijk.
De gedachte aan een hospice is er al weken. Op de een of andere manier groei je er naar toe. Een paar weken geleden had ik nog het gevoel dat ik hem daar zou 'dumpen' als hij daar heen zou gaan. Nu heb ik dat niet meer. Ik vind het niet echt meer verantwoord om hier thuis te blijven. Hij gaat steeds verder achteruit.
In de hospice zijn continue mensen aanwezig die kunnen helpen. Ik ben daar een aantal weken geleden geweest en toen ik daar binnen kwam kreeg ik een soort rust over me heen. Het is goed daar.
Een aantal maanden geleden hebben Jurrie en ik van alles doorgesproken, dus ook dit. Ik weet dus dat Jurrie een hospice oke vindt. Al maakt het de beslissing nog steeds erg moeilijk.
In elk geval heb ik dus gisteren contact gehad. De kamers zijn bezet. Maar zodra er een kamer vrij komt dan is deze voor Jurrie. Moeilijk te zeggen hoe lang dat gaat duren, kan 2 dagen zijn, ook 2 weken, geen idee. Het is wel zo dat als ze bellen, een dag later is de opname, dus dan gaat het snel.
Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes Betty